Όσοι γεννήθηκαν και έζησαν στην ελληνική επαρχία σίγουρα αυτή την φράση θα την έχουν ακούσει χιλιάδες φορές στη ζωή τους κυρίως απο τους γονείς τους «τι θα πει ο κόσμος» , μια φράση που έχει κρατήσει φυλακισμένες τις ζωές γενεών και γενεών. Μέσα απο αυτή τη γονική συμβουλή-απειλή, οι άνθρωποι έχουν απωλέσει τον πραγματικό εαυτό τους, έχουν καταπιέσει τόσο πού τα συναισθήματά τους, που αυτό τους έχει εξαντλήσει. Είναι άνθρωποι – αντίγραφα άλλων ανθρώπων, κακοί μίμοι, μίμοι της ζωής άλλων. Η ζωή απο ευλογία γίνεται βαρετή, προβλέψιμη, βασανιστική. Και αυτή η νοοτροπία του «τι θα πει ο κόσμος» λειτουργεί ως κρεατομηχανή που αλέθει την διαφορετικότητα, την μοναδικότητα, την αυθεντικότητα του καθενός. Και έτσι μια τέτοια κοινωνία δεν θα μπορεί να δημιουργήσει τίποτα το καινούργιο, το μοναδικό , το αυθεντικό, αλλά θα μιμείται ξένες κουλτούρες, θα καταναλώνει ξένα αγαθά, θα παρασύρεται χωρίς να μπορεί να αντιστέκεται.
Η ζωή στις μικρές ελληνικές επαρχιακές πόλεις είναι αποπνικτική για τους νέους και κυρίως για τις νέες γυναίκες. Ίσως κάποτε το «τι θα πει ο κοσμος», αντικασταθεί απο το «γίνε ξεχωριστός, μη φοβάσαι».
