Κάνοντας περίπατο στην διάρκεια των διακοπών μου σ’ένα μικρό χωριό, βρέθηκα σ’ένα λιμανάκι όπου μαζεμένοι οι άνδρες του χωριού γύρω από έναν συγχωριανό τους , τον πείραζαν και τον κορόιδευαν. Όταν ρώτησα τι συμβαίνει ένας χωρικός μου είπε χαμογελώντας «είναι αγαθός».
Τα πιτσιρίκια του χωριού παρακολουθούσαν τους μεγαλύτερους και έπαιρναν μαθήματα, σε μερικά χρόνια θα ερχόταν και η δική τους σειρά να μπουν στο κύκλο των «έξυπνων» ανδρών του χωριού.
Και συμβαίνει πάντα σε κάθε χωριό, σε κάθε κοινωνία να υπάρχουν αγαθοί, το δώρο της ζωής για την κοινότητα των ανθρώπων. Η ευλογία του κάθε τόπου.
Οι άνθρωποι αυτοί ουσιαστικά λειτουργούν ως καθρέφτες της κοινωνίας. Και ο καθρέφτης δείχνει την αλαζονεία, την απληστία, την υποκρισία, την βλακεία, την μικροψυχία, τον εγωκεντρισμό, τον κομπλεξισμό των ανθρώπων. Οι αγαθοί λειτουργούν υπολογισμό και δεύτερες σκέψεις, δεν προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι σημαντικοί, σπουδαίοι, δυνατοί, έξυπνοι, δεν προσπαθούν να κάνουν το ψέμα αλήθεια, δεν τρέφουν το εγω τους με κατορθώματα, εμπιστεύονται τους ανθρώπους μ’έναν ιδιαίτερο, αξιοπρεπή και ακατανόητο για τους υπόλοιπους τρόπο ακόμη και όταν χλευάζονται. Είναι ο δικός τους τρόπος να προστατευτούν από την κακία και βλακεία του κόσμου.
Οι αγαθοί είναι η ευωδιά, λίγοι όμως μπορούν να την οσμιστούν, τι κρίμα…
