Η βία είναι η αιώνια μοναξιά Α.Καμύ
Σχεδόν καθημερινά βρισκόμαστε ως κοινωνία μπροστά σε περιστατικά βίας, όπου πάλι υπάρχουν θεατές που κάνουν πως δεν βλέπουν τι συμβαίνει και δεν παρεμποδίζουν ούτε παρεμβαίνουν για να προστατέψουν αυτόν που ξυλοκοπείται άγρια από συμμορίες παιδιών ή εφήβων. Και να μην ξεχνάμε το περιστατικό που συνέβη σε σχολείο στην Αθήνα όπου ξυλοκοπήθηκε μαθητής από συμμορία μαθητών και κανένας από την σχολική κοινότητα δεν αντέδρασε.
Το σχολείο καθρέφτης της κοινωνίας
Το σχολείο δίνει στον μαθητή εφόδια για να κτίσει καριέρα γι’αυτό τον κατηγοριοποιεί σε καλό, κακό,καλύτερο, άριστο, η αξιολόγηση τσακίζει την αξιοπρέπεια του και ουσιαστικά αφήνει παραμελημένο τον ουσιαστικό στόχο κάθε εκπαιδευτικής δραστηριότητας που είναι να φωτίσει, να ενισχύσει το δυναμικό του, τα χαρίσματα του, την μοναδικότητα του, τις δεξιότητες του, τις κλίσεις του, να μάθει να συνυπάρχει με τους άλλους, να μάθει να αποδέχεται την μοναδικότητα του άλλου, να μάθει να είναι ο εαυτός του.
Η αποπομπή συμμοριών από το σχολικό περιβάλλον δεν είναι η λύση γιατί αυτή η τιμωρητική αντίδραση θα μεγενθύνει την απόρριψη, την αποξένωση , την απαξίωση. Οι μαθητές που συμμετέχουν σε συμμορίες χρειάζονται μια προσέγγιση καλοσύνης και αγάπης γιατί είναι ο μόνος τρόπος που θα τα βοηθήσει να νιώσουν οτι αξίζουν οτι ανήκουν,να νιώσουν συνδεδεμένα με το σχολείο τους και αυτό θα ενεργοποιήσει μέσα τους την ενσυναίσθηση, θα ταίσει την πείνα τους για αποδοχή και αγάπη.
Μία εκστρατεία κατά της βίας στα σχολεία όπου μαθητές ευάλωτοι και θύματα θα συνεργαστούν με νταήδες-εκφοβιστές θα ήταν μια εξαιρετική πρωτοβουλία ενθάρρυνσης συνεργασίας και ειρηνικής συνύπαρξης.
” κανείς δεν είναι με την θέληση του κακός” Γκάντι
Συμμορίες ανηλίκων
Για να καταλάβουμε αυτό το σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα της ύπαρξης συμμοριών θα πρέπει να κατανοήσουμε το κοινωνικό περιβάλλον που τις δημιουργεί.
Πως είναι δυνατόν να πείσει η κοινωνία τους εφήβους να εγκαταλείψουν την βία όταν το πολιτισμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούνε έχει απελπισία, απόγνωση, κατάθλιψη, ανέχεια, μοναξιά, απόρριψη, βία;
Είναι μια τραγωδία προσωπική για κάθε παιδί που συμμετέχει σε μια συμμορία, είναι μια οδύνη και απελπισία που εκπορεύεται και βιώνεται μέσα από το σπίτι τους και στην συνέχεια ενισχύεται μέσα στο σχολείο τους. Η βάρβαρη συμπεριφορά είναι μεταμφιεσμένη απελπισία για ανεκπλήρωτες ζωτικές ανάγκες , αγάπης, στοργής, αποδοχής ,σεβασμού.
Η ένταξη σε μία συμμορία ομοίων δημιουργεί την ψευδαίσθηση της δύναμης, της ασφάλεια, του γοήτρου και επιτέλους νιώθει οτι ανήκει , οτι ταιριάζει, νιώθει σημαντικός.
Μία ιστορία απο τις Η.Π.Α αποκαλυπτική
Στις ΗΠΑ η βία των συμμοριών υπάρχει πολλές δεκαετίες καθώς και η οπλοκατοχή.
10 χρονών ο Κόρε είδε για πρώτη φορά να σκοτώνουν κάποιον, μια μέρα που περπατούσε με έναν φίλο του σε ένα πάρκο με ένα ταμπούρλο, κάποια παιδιά τους ζήτησαν να παίξουν με το ταμπούρλο τους και καθώς έπαιζαν ένα παιδί πυροβόλησε τον φίλο του στην πλάτη και έμεινε παράλυτος
11 χρονών ο Κόρε βρήκε ένα όπλο σε μια πλατεία και το πούλησε σε έναν φίλο του για 45 δολάρια.
13 χρονών είδε να σκοτώνουν έναν συμμαθητή του και εκείνη την χρονιά άρχισε να πουλάει ναρκωτικά.
17 χρονών αγόρασε όπλο ,όταν κάποιος προσπάθησε να τον κλέψει τον σκότωσε.Πήγε φυλακή για 20 χρόνια.
Όταν αποφυλακίστηκε ο αδελφός τους πυροβολήθηκε έξω απο το σπίτι τους.
Η χρήση των όπλων στην Αμερική είναι μια επιδημία, μια κολλητική ασθένεια.
Οι μεγαλουπόλεις είναι εμπόλεμες ζώνες, στον αμερικάνικο νότο υπάρχουν πλέον οπλισμένοι πολίτες και αφροαμερικάνοι οπλισμένοι, ουσιαστικά στρατοί όπου συχνά έρχονται σε βίαιη αντιπαράθεση.
