Να μια όμορφη λέξη της ελληνικής γλώσσας, η μόρφωση που παίρνει κάποιος μετα και που τον αλλάζει ριζικά. Ο λόγος για τον Σάββα Ξηρό. Έναν άνθρωπο που σπατάλησε μεγάλο κομμάτι της ζωής του για να παρακολουθεί, να προετοιμάζει ,να προσχεδιάζει την εκτέλεση ανθρώπων. Μέχρι τη στιγμή που συνέβη στην ζωή του η μεγάλη ανατροπή , η βόμβα που σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει σκάει στα χέρια του. Είναι η έκρηξη που θα αλλάξει την ζωή του, η σωτήρια έκρηξη. Ισως αυτή να ήταν και η πιο σημαντική στιγμή στη ζωή του. Σήμερα μέσα από το κελί του μας ανοίγει δειλά-δειλά μια χαραμάδα και μας αφήνει να δούμε τι έχει συμβεί μέσα του. Μας λέει και κυρίως στους «συντρόφους» του που είναι έξω και αγωνίζονται για την αποφυλάκιση του, ότι προτιμά να παραμείνει στην φυλακή γιατί τη ζωή αξίζει να την ζει κάποιος ακόμα και πίσω από τα σίδερα της φυλακής, δεν θέλει να πεθάνει, φοβάται για την ζωή του. Μας λέει επίσης ότι δεν είναι πλέον ο σκληρός τιμωρός, ότι είναι χριστιανός και ότι τιμωρήθηκε για όσα έκανε.
Είναι ένας τραγικός απολογισμός ζωής που χαραμίστηκε ενώ θα μπορούσε να είναι μια ζωή δημιουργίας. Και ο Σάββας Ξηρός τωρα το νιώθει, νιώθει αυτή την απώλεια γιατί κάθε φορά που σήκωνε το όπλο και εκτελούσε ανθρώπους, εκτελούσε και τον ίδιο του τον εαυτό. Πριν ακόμα μπει στην φυλακή είχε ήδη φτιάξει την εσωτερική του φυλακή.
Και τώρα μέσα από τα σίδερα της εξωτερικής του φυλακής αρχίζει αυτό το σακατεμένο σώμα και ψυχή να βλέπει το σκοτάδι να γίνεται φωτεινό. Και αυτό το φως μπορεί να περάσει τα κάγκελα της φυλακής , να φθάσει έξω, θα είναι η στιγμή που ο Σάββας θα μοιραστεί με την κοινωνία, θα δώσει ζωή δεν θα πάρει.
