Χιλιάδες Σύριοι εγκαταλείπουν τις εστίες τους. Τρία παιδιά από την Συρία έφθασαν στην Ελλάδα ορφανεμένα. Ο πατέρας τους σκοτώθηκε στον εμφύλιο και η μητέρα τους τη στιγμή της επείγουσας και αναγκαστικής εκκένωσης του χωριού τους τραυματίστηκε. Αδύναμη να ακολουθήσει, προέτρεψε τα παιδιά της να ακολουθήσουν το κύμα των προσφύγων και να περάσουν στην Ευρώπη για να σωθούν.
Μετά σκέφτηκα τα δικά μας, τις τραυματικές εμπειρείες προσφυγιάς, εξορίας, αυτοεξορίας και μετανάστευσης που έχουν βιώσει πολλοί Ελληνες. Σήμερα ζούμε πάλι μια μαζική φυγή από τις εστίες τους κυρίως πολλών νέων. Χιλιάδες νέοι βιώνουν μεσω της ανεργίας μια εσωτερική εξορια και αποκλεισμό. Τα πτυχία που παίρνουν είναι ουσιαστικά κάρτες ανεργίας.
Ανάμεσα σ’αυτές τις δυο κοινωνίες, η μια δυτική και η άλλη ανατολίτικη, υπαρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό. Και οι δυο είναι πεισματικά προσκολλημένες στο παρελθόν. Από την μια η Ελλάδα δεν τολμά την ρήξη με νοοτροπίες περασμένων αιώνων, με τις παλιές δομές, με τους νεκρούς θεσμούς, με παρακμιακές αντιλήψεις που την καθιστουν εσωστρεφή, αποικία χρέους και επαίτη. Απο την άλλη η Συρία ένα απολυταρχικό καθεστώς, βίαιο και αυταρχικό που οι εσωτερικές διεκδικήσεις για δημοκρατία εξελλίσονται σε εμπόλεμη κατάσταση, αφανισμό πόλεων και ξεριζωμό γενικευμένο, μια κοινωνία προκολλημένη στο παλιό, που αρνείται να αλλάξει και αποδιώχνει τα παιδιά της.
