Ο διάλογος είναι μια συλλογική δραστηριότητα όπου δεν έχουν πρωτεύουσα σημασία οι απόψεις και οι πεποιθήσεις μας αλλά η ικανότητα μας να μπορούμε να ακούμε ο ένας τον άλλο, να αλληλοεπηρεαζόμαστε, να αλληλοεμπνεόμαστε. Όταν όμως δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό τότε αρχίζουν οι αντιπαραθέσεις, τα παιχνίδια εξουσίας, οι ομαδοποιήσεις, οι παρατάξεις και η ανάγκη για αρχηγό στον οποίο παραχωρούμε εξουσίες και μια θέση στην κορυφή της ιεραρχίας. Η κοινωνία έτσι δημιουργεί τον «χαρισματικό» ηγέτη της και περιμένει από αυτόν να την σώσει. Όταν βέβαια πάει κάτι στραβά είναι ο αρχηγός που φέρει ακέραια την ευθύνη και γίνεται ο αποδιοπομπαίος της τράγος και ταυτόχρονα η κοινωνία αποποιείται τις ευθύνες της.
Από τις κοινωνίες μας απουσιάζει η εμπειρία και η έκφραση της συλλογικής ευφυίας και των αλληλογονιμοποιούμενων ιδεών και απόψεων. Αυτή η συλλογική κοινωνική έκφραση δεν έχει ανάγκη από πλειοψηφίες που επιβάλλονται αλλά οι πολιτικές της ευθύνη ατομική και ταυτόχρονα συλλογική.
