Στον εσωτερικό μας κήπο υπάρχουν άνθη που τα φροντίζουμε και αγαπάμε και αγριόχορτα που δεν μας αρέσουν και δεν θα θέλαμε να υπάρχουν. Και παρόλη την φροντίδα μας τα άνθη μαραίνονται και παρόλη την αδιαφορία μας για τα αγριόχορτα αυτά μεγαλώνουν. Και εμείς οι άνθρωποι συνεχίζουμε να στενοχωριόμαστε παγιδευμένοι στην ιδέα ότι ο κήπος μας πρέπει να έχει μόνο τα άνθη. Το να αποδεχόμαστε τα αγριόχορτα και τα πράγματα όπως είναι σημαίνει ότι έχουμε αντιληφθεί ότι στην ζωή τίποτα δεν είναι μονόπλευρο, ότι η αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει μόνη της χρειάζεται και το μίσος και ότι αυτό είναι κάτι φυσικό να συμβαίνει . Όμως αυτό το γνωρίζουμε μόνο θεωρητικά, δεν έχει γίνει βίωμα, τότε αυτή η γνώση δεν έχει καμία αξία και νόημα, είναι απλά γνώση εντυπωσιασμού.
