Τα ψυχικά τραύματα μοιάζουν με τις σωματικές πληγές που μονίμως αιμορραγούν. Τα τραύματα αυτά επουλώνονται με προσωπική φροντίδα, με τις δυνάμεις που όλοι οι άνθρωποι εσωτερικά διαθέτουν.
Έχουμε μεγαλώσει και εκπαιδευτεί από μια κοινωνία που κυριαρχεί η νοοτροπία ότι οι άλλοι φταίνε για ότι κακό συμβαίνει στη ζωή μας και αυτή η στάση ζωής του να νιώθει κάποιος συνεχώς θύμα είναι βολική γιατί δημιουργεί την ψευδαίσθηση της αυτοπροστασίας και της τακτοποίησης του συναισθήματος. Αυτή όμως η αντιμετώπιση δεν επιτρέπει στο τραύμα να επουλωθεί, γιατί ουσιαστικά έτσι κάποιος παραχωρεί στους άλλους τη δύναμη του, είναι σαν να επιτρέπει στους άλλους να ελέγχουν και να κατευθύνουν τη ζωή του.
Η σύγχρονη ψυχιατρική πολλές φορές αδυνατεί να βοηθήσει, πολλοί άνθρωποι αναλώνονται σε πολύχρονες ψυχοθεραπείες χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Όταν έρχονται οι αναμνήσεις
Σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχοανοσολογίας όταν κάποιος ανασύρει από την μνήμη του μια δυσάρεστη εμπειρία ο εγκέφαλος συμπεριφέρεται σαν να συμβαίνει η εμπειρία αυτή εκείνη ακριβώς την στιγμή, αυτό δημιουργεί άγχος, ανησυχία, ένταση, φόβο. Ο εγκέφαλος τότε προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα το οποίο όμως δεν μπορεί να λυθεί επειδή δεν είναι κάτι που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή.
Και κάθε φορά που κάποιος ανακαλεί την ίδια εμπειρία ο εγκέφαλος παίρνει το μήνυμα ότι το πρόβλημα δεν έχει λυθεί. Αυτή η αντίδραση παράγει συνεχώς όλο και μεγαλύτερη δυστυχία.
Μια αποκαλυπτική έρευνα
Μια έρευνα που έγινε με ανθρώπους που είχαν υποστεί βασανιστήρια και κακοποιήσεις αποκάλυψε ότι κάποιοι από αυτούς συνέχισαν τη ζωή τους χωρίς να υποφέρουν από τραυματικά συμπτώματα αλλά αντίθετα ανέπτυξαν συναισθήματα συμπόνιας, αγάπης.
Πως αυτοί οι άνθρωποι τα κατάφεραν;
Κοινά χαρακτηριστικά αυτών των ανθρώπων ήταν η αφοσίωση και η δημιουργική τους διάθεση στην εργασία τους, όταν συζητούσαν για αυτή την εμπειρία δεν την περιέγραφαν, δεν την ανέλυαν, δεν προσπαθούσαν να την ερμηνεύσουν, δεν αναρωτιόντουσαν γιατί τους συνέβη, δεν απέδιδαν κατηγορίες, δεν έψαχναν για αιτίες και εξηγήσεις, απλά είχαν συνείδηση ότι αυτό είχε συμβεί. Απουσίαζε επίσης το συναίσθημα της αυτολύπησης.
Με αυτή τη στάση απέναντι στο πρόβλημα αυτοί οι άνθρωποι έβαλαν τέλος στην συγκεκριμένη προσωπική τους ιστορία, άφησαν πίσω τους το παρελθόν, δεν ταυτίστηκαν.
Οι άνθρωποι δεν είναι τα τραύματα τους.
Όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή είναι μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας, τίποτα δεν μπορεί να έχει εξουσία επάνω μας αν εμείς δεν το επιτρέψουμε, εμείς δημιουργούμε την πραγματικότητα μας.
