Ο Πλάτωνας συνήθιζε να αποκαλεί τον πιο εργατικό από τους μαθητές του, τον Αριστοτέλη, αναγνώστη και έλεγε στους άλλους μαθητές του « απίωμεν εις την του αναγνώστου οικίαν» δηλαδή ελάτε να πάμε στο σπίτι του αναγνώστη. Φαντάζομαι την σκηνή στην Ακαδημία, τον Πλάτωνα συνοδευόμενο από τους συμμαθητές του Αριστοτέλη να κατευθύνονται προς τους κοιτώνες της σχολής για να τον συναντήσουν .
Την εποχή εκείνη στις σχολές υπήρχαν στις σχολές οι αναγνώστες οι οποίοι ήσαν δούλοι και η δουλειά τους ήταν να διαβάζουν στους σπουδαστές τα βιβλία, δηλαδή οι σπουδαστές δεν διάβαζαν αλλά άκουγαν . Ο Αριστοτέλης έσπασε αυτή την παράδοση και διάβαζε ο ίδιος τα συγγράμματα. Βέβαια ο Πλάτωνας αποκαλώντας τον Αριστοτέλη αναγνώστη του έκανε έμμεσα και κριτική. Στον Φαίδρο ο Πλάτωνας γράφει γι’αυτούς που « χρώνται τροφή δοξαστή» δηλαδή γι’αυτούς που τρέφονται με τις γνώμες των άλλων και κυνηγούν τις γνώμες παλαιότερων στοχαστών, και αυτούς τους θεωρεί δοξόσοφους και όχι σοφούς.
Αντίθετα με τον Αριστοτέλη ο Πλάτωνας πίστευε ότι η αναζήτηση της γνώσης σχετίζεται με την μνήμη, η οποία είναι το μέσο με το οποίο ο άνθρωπος ξεφεύγει από τον χρόνο και μας συνδέει με την κοσμική τάξη και το Θείο.
Από τότε λοιπόν που ήταν μαθητής στην Ακαδημία του Πλάτωνα ο Αριστοτέλης είχε αρχίσει να αισθάνεται την ιδεολογική διάσταση ανάμεσα σ’αυτόν και τον δάσκαλο του. Παρέμεινε στην Ακαδημία 20 χρόνια που σημαίνει ότι υπήρχε και αμοιβαίος σεβασμός και εκτίμηση.
Σκέφτομαι ότι ένας από τους πολλούς λόγους που έχουμε ακόμη και σήμερα ανάγκη αυτούς τους δύο μεγάλους στοχαστές είναι ότι μας μαθαίνουν ότι μέσα από την αντίθεση γίνεται το πνεύμα γόνιμο έδαφος.
