Μια ιστορία
Κάποτε ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Ιωβ τα έχασε όλα και καθόταν μόνος του σε μια στοίβα κοπριάς και το σώμα του είχε λέπρα. Το έμαθαν οι φίλοι του και πήγαν και κάθησαν σε απόσταση δίπλα του για οκτώ μέρες χωρίς να του πούνε κουβέντα.
Αυτή η συμπαράσταση των φίλων του είχε μεγάλη υποστηρικτική και ψυχολογική δύναμη. Γιατί μπροστά στον ανείπωτο πόνο ενός ανθρώπου κανένας παρηγορητικός λόγος δεν είναι βοηθητικός, είναι σαν να λέμε στον άλλο « δεν τα κατάφερες, τα έκανες μούσκεμα, απέτυχες». Αυτή είναι μια στάση αλαζονική και όχι υποστηρικτική. Αντίθετα η σιωπηλή συμπαράσταση είναι πιο εύγλωττη και ουσιαστικά λέει « είμαι δίπλα σου, σε αγαπώ όπως είσαι, γι’αυτό που είσαι».
Συμβαίνει πάντοτε στο αποκορύφωμα μιας κρίσιμης κατάστασης να αρχίσει να διαφαίνεται η λύση και η έξοδος από αυτήν, γιατί μέσα μας αρχίζουν να κινητοποιούνται οι δυνάμεις που μας βοηθούν να αναζητήσουμε λύσεις.
Η λύση στο πρόβλημα έρχεται κατά πάνω μας όταν την επιθυμούμε.
