Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στην Ιαπωνία διάβασα για την Ιαπωνική κουλτούρα. Στην παράδοση της Ιαπωνίας δεν υπήρχε η επιθυμία για καθυπόταξη της φύσης, αντιθέτως οι Ιάπωνες προσπαθούσαν να συμβιώνουν μαζί της. Οι γιαπωνέζικοι κήποι, που είναι ανασυνθέσεις της φύσης, στηρίζονται στην αρχή του «σακέϊ» που σημαίνει κυριολεκτικά «δανεισμός από την φύση». Για πολλούς αιώνες ανέπτυξαν ένα τρόπο ζωής που στηριζόταν στην αυτοσυγκράτηση και τη λιτότητα. Επηρεασμένοι από το βουδισμό θεωρούσαν τη ζωή κυμαινόμενη που αλλάζει συνεχώς και τελικά εξαφανίζεται. Στο λεξιλόγιο τους υπάρχει η λέξη «ουκίγιο» με διπλή σημασία «κυμαινόμενος κόσμος» και «κόσμος στέρησης». Μέσα σε εβδομήντα χρόνια έχει ανατραπεί αυτό το σύστημα αξιών. Σήμερα η Ιαπωνική νομοθεσία ενθαρρύνει τους πολίτες να μην χρησιμοποιούν για πολύ καιρό τα ίδια πραγματα. «Γίνε σπάταλος» τον παροτρύνουν οι σύγχρονες σειρήνες. Στον όρμο της Χιροσίμα στέκει μία από τις πάμπολλες ιερές πύλες της χώρας. Στέκει αγέρωχα και στέλνει εκκωφαντικά το μήνυμα της «η αφθονία δεν διαρκεί και δεν βρίσκεται στην υπερβολή».
