Τι αγωνία κι’ αυτή … Τι τραβάνε άνδρες και γυναίκες σήμερα για να αποκτήσουν τις «ιδανικές» αναλογίες, να διατηρήσουν την νεανική σφριγηλότατα, να προλάβουν την πρώτη ρυτίδα, την πρώτη άσπρη τρίχα, να διορθώσουν με νυστέρι κάθε «ατέλεια». Σε αυτή την προσπάθεια υπάρχει μια τεράστια βιομηχανία που προλαμβάνει κάθε επιθυμία. Ο δυτικός πολιτισμός κυνηγά το ιδανικό, το ιδεώδες, ο άνθρωπος δεν είναι ευχαριστημένος έτσι όπως είναι και πιστεύει ότι πρέπει να γίνει κάτι άλλο. Υπάρχει αυτή η λαχτάρα , αυτή η τυραννία θα έλεγα για το ιδανικό κάλλος και έτσι προσπαθεί να επιβάλλει αυτή την ιδέα στο σώμα του. Καημένο σώμα τι τραβάς…
Στην άλλη μεριά της γης, ένας άλλος πολιτισμός, ο γιαπωνέζικος αποδέχεται και δίνει αξία στο ατελές, το ασύμμετρο, το απλό, το εφήμερο. Η γιαπωνέζικη παράδοση θεωρεί ότι κάθε τι ατελές είναι γοητευτικό. Άλλωστε κάθε τι στη φύση είναι ατελές και εμείς οι άνθρωποι ως κομμάτι της φύσης είμαστε ατελείς. Η ομορφιά μας βρίσκεται στη ατέλεια μας. Τα ψεγάδια μας είναι η ομορφιά μας. Αυτή η ανατολίτικη προσέγγιση για την ομορφιά ίσως μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από περιττά αγαθά που συσσωρεύουμε και κυρίως από περιττά άγχη.
