Στην Ιαπωνία υπάρχει από το 1989 μια αναπτυσσόμενη και ανθηρή βιομηχανία ενοικίασης οικογενειών, συγγενών, φίλων.
Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι οι ενοικιάσεις εγγονών, νέων ανδρών που νοικιάζουν πατέρες, εγκύων γυναικών που νοικιάζουν μητέρες, μοναχικών γυναικών που νοικιάζουν νέους άνδρες, ψεύτικους φίλους, ψεύτικους μνηστήρες για να τελέσουν ψεύτικους γάμους. Πρακτορεία νοικιάζουν νέους άνδρες για διάφορους ρόλους, όπως μικρός αδελφός, σκληρός άνδρας, διανοούμενος κλπ. Νοικιάζονται παππούδες και γιαγιάδες, εργένηδες νοικιάζουν συντρόφους με παιδιά. Η τιμή για μια 3ωρη επίσκεψη από έναν νοικιασμένο γιο κοστίζει 110 δολάρια.
Οι διαφημίσεις αυτών των πρακτορείων στον Τύπο παρουσιάζουν την επιχείρηση ενοικίασης συγγενών ως μια ευκαιρία για ένα πρόσθετο εισόδημα.
Το πώς σχετιζόμαστε με τους άλλους αποκαλύπτει ουσιαστικά το πώς σχετιζόμαστε με τον εαυτό μας, οι ευημερούσες αυτές επιχειρήσεις στη Ιαπωνία φανερώνουν τη σχέση που έχουν οι Ιάπωνες με τον εαυτό τους.
Ως ιδιοσυγκρασίες οι Ιάπωνες χαρακτηρίζονται από μεγάλο αυτοέλεγχο και αυτοσυγκράτηση, ίσως έχει παίξει ρόλο και το γεγονός ότι για πολλούς αιώνες ως νησιώτες ζούσαν απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο.
Αυτή η απελπισία για αναζήτηση συντροφιάς και επικοινωνίας είναι και ένδειξη ελπίδας ότι δηλαδή δεν έχουν παραιτηθεί από τη ζωή. Αυτή η επιθυμία τους να κάνουν χώρο για κάτι καινούργιο στη ζωή τους είναι σημάδι ότι η πίστη τους στην αγάπη δεν έχει χαθεί.
Είναι άλλωστε ακριβώς αυτή η πίστη που έχουν ανάγκη όλοι οι άνθρωποι να πιστέψουν, ότι η αγάπη είναι η μεγαλύτερη δύναμη στη ζωή, είναι το σπουδαιότερο κομμάτι μέσα μας.
