Όταν νιώθουμε πόνο τρέχουμε στους γιατρούς και καλά κάνουμε, όμως η ευθύνη για την θεραπεία μας δεν είναι μόνο του γιατρού, είναι κυρίως δική μας ευθύνη και γι’αυτό είναι σημαντικό να προσπαθούμε να καταλαβαίνουμε τι θέλει να μας πει το σώμα μας όταν υποφέρει.
Μέσα από τον πόνο και την ασθένεια καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας και συνειδητοποιούμε πως το σώμα μας συνεργάζεται με το πνεύμα μας.
Το πνεύμα μας αναζητά συνεχώς έναν ενδιάμεσο έναν συνεργάτη μέσα από τον οποίο θα εκφραστεί. Στο σώμα μας είναι καταγραμμένη όλη η προσωπική μας ιστορία και κάθε πνευματική μας περιπέτεια, οι πεποιθήσεις μας, οι φόβοι μας, οι αδυναμίες μας, οι θυμοί μας, οι απώλειες μας, τα λάθη μας, οι θλίψεις μας, οι εθισμοί μας, τα δυνατά σημεία μας, τα χαρίσματα μας ,ο χαρακτήρας μας, η γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας.
Η πνευματική γλώσσα του σώματος
Οι τραυματισμοί, τα κατάγματα και τα ατυχήματα που φαινομενικά συμβαίνουν τυχαία στη ζωή μας είναι μια πνευματική πρόκληση, μια επιθυμία, μια ευκαιρία να αλλάξουμε κάτι στη ζωή μας, μια πεποίθηση που χρειάζεται να εγκαταλείψουμε.
Οι αλλεργίες, αυτή η υπερβολική αντίδραση σε ουσίες που δεν είναι τοξικές όπως τα φυτά, οι τροφές, ή τα ζώα, είναι μια πνευματική πρόκληση που μας καλεί να εγκαταλείψουμε την αμυντική στάση και τον φόβο ότι στον κόσμο κατι υπάρχει το εχθρικό απέναντι μας, να μην βυθιζόμαστε στην ανασφάλεια να αποδεχόμαστε ότι δεν μπορούμε να έχουμε πάντα τον έλεγχο σε όσα συμβαίνουν στη ζωή μας.
Οι πονοκέφαλοι και οι ημικρανίες είναι μια πνευματική πρόκληση που μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι τα συναισθήματα που συγκρατούμε, αποσιωπούμε και προσπαθούμε να ελέγχουμε μπλοκάρουν τη ροή της ενέργειας που σταματά να κυκλοφορεί και δεν ανεβαίνει στο κεφάλι.
Ο θυρεοειδής αδένας είναι ένας θερμοστάτης, ένας ρυθμιστής της έκφρασης του πνεύματος στο σώμα μας.
Μια συνηθισμένη έκφραση που συνδέεται με τον θυρεοειδή είναι « μου κάθησε στο λαιμό» και εκφράζει ένα επικοινωνιακό μπλοκάρισμα, μια δυσκολία να μιλήσουμε γι’αυτά που αισθανόμαστε, μια δυσκολία να αντιδράσουμε, μια εμμονή σε ένα συναίσθημα, μια απογοήτευση, θλίψη, θυμό που δεν καταφέραμε να εκφράσουμε.
Ανέφερα ενδεικτικά μερικές περιπτώσεις συνηθισμένες για να γίνει κατανοητή η σύνδεση των πνευματικών προκλήσεων με το σώμα μας και την υγεία μας. Είναι σημαντικό κάθε φορά που αρρωσταίνουμε να μην αισθανόμαστε θύματα, η υγεία μας έχει να κάνει με την εσωτερική προσωπική στάση ζωής, είναι προσωπική μας ευθύνη.
Όλα τα άγχη μας αντιστοιχούν σε μια πνευματική κρίση- πρόκληση και είναι ευκαιρία για να αναδημιουργήσουμε την ζωή μας.
Πνευματικό μάθημα
Οι δύσκολες καταστάσεις που συμβαίνουν στη ζωή μας διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, κάποιους τους κάνουν πολύ σκληρούς , άκαμπτους και φιλάσθενους και κάποιους άλλους τους δυναμώνουν. Ο ένας αντέχει και ο άλλος σπάει.
Η ζωή όμως μας στέλνει συνέχεια δώρα και μηνύματα για να μας βοηθήσει. Έτσι όταν έχουμε γίνει άκαμπτοι σκληροί και φιλάσθενοι μας στέλνει συνεχώς το ίδιο μήνυμα π.χ. ένα σωματικό σύμπτωμα το οποίο φεύγει και μετά από καιρό επανέρχεται . Και αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρεπόμαστε γιατί η αρρώστια είναι ουσιαστικά ισότιμη με την υγεία, είναι ο τρόπος για να γίνουμε ανθεκτικοί, δυνατοί, συνειδητοποιημένοι.
Η μεγάλη μας δυσκολία είναι να παραδεχτούμε την αλήθεια για τον εαυτό μας και του τρόπου που σχετιζόμαστε με τους άλλους. Αυτό έχει να κάνει με την εικόνα που έχουμε δημιουργήσει για τον εαυτό μας και που πάση θυσία θέλουμε να διατηρήσουμε. Για παράδειγμα, όταν κάποιος αισθάνεται ότι δεν αξίζει τίποτα, αναζητά να αποκτήσει αξία και δύναμη μέσα από την απόκτηση μεγάλης περιουσίας, αξιωμάτων και κάθε είδους εξουσία και αγωνίζεται να διατηρήσει αυτή την εξουσία πάση θυσία, αυτή όμως η προσπάθεια τον αποστραγγίζει, τον εξαντλεί, τον αρρωσταίνει. Η ασθένεια έρχεται να τον βοηθήσει να τον σπρώξει για να αποχωριστεί από αυτή την γνώμη- εικόνα που είχε για τον εαυτό του, να καταλάβει ότι αξίζει πολύ περισσότερα από την επιφανειακά « επιτυχημένη» ζωή του.
Αυτή η κατανόηση είναι η αρχή για να ανακαλύψουμε την δύναμη μας που δεν βλέπουμε και αυτό που επιθυμεί και θέλει η ψυχή μας.
Μια ιστορία
Ο αμερικάνικος στρατός στην διάρκεια του β παγκοσμίου πολέμου θέλοντας να δημιουργήσει ένα κώδικα επικοινωνίας που οι Ναζί δεν θα μπορούσαν να σπάσουν, επιστράτευσαν Ινδιάνους στρατιώτες οι οποίοι έστελναν μηνύματα στη γλώσσα τους. Ένας Ινδιάνος συνελήφθη, φυλακίστηκε και βασανίστηκε, το χειρότερο βασανιστήριο που υπέστη ήταν το κάρφωμα των ποδιών του στο πάτωμα.
Με το τέλος του πολέμου επέστρεψε στην Αμερική και μετά από πολύμηνη νοσηλεία πήρε εξιτήριο με αναπηρία. Επέστρεψε στη φυλή του ψυχικά καταβεβλημένος και ανάπηρος. Οι κοινότητα του συσκέφθηκε και αποφάσισε πως θα τον βοηθούσε.
Τον οδήγησαν σε μια λίμνη της οποίας τα νερά ήταν πολύ κρύα, τον έριξαν μέσα και μετά του είπαν « κάλεσε πίσω το πνεύμα σου, κάλεσε πίσω το πνεύμα σου».
Ο Ινδιάνος κατάλαβε ότι έπρεπε να αντιδράσει γρήγορα για να μην αφήσει την τελευταία του πνοή στα παγωμένα νερά της λίμνης. Κολύμπησε, βγήκε έξω και ΠΕΡΠΑΤΗΣΕ.
Αυτή η ανάκληση του πνεύματος από τον Ινδιάνο ήταν ουσιαστικά μια αποδέσμευση από την αντίληψη ότι τα πράγματα θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να είναι διαφορετικά, έτσι συνειδητά απελευθερώθηκε από την οδύνη.
