Παρακολουθούσα σοκαρισμένη στην τηλεόραση την δημόσια ετήσια αυτομαστίγωση των μουσουλμάνων στον Πειραιά. Τόσος πόνος, τόσο μίσος, τόσο αίμα, τόση σκληρότητα. Γιατί οι άνθρωποι να παλεύουν με το σώμα τους; Είναι το σώμα τους ο αντίπαλος τους ή είναι ο φίλος τους; Αυτό το θαυμαστό δημιούργημα που μας υπηρετεί τόσο έξυπνα σ’ ολόκληρη τη ζωή μας αξίζει αυτή την μεταχείριση; Και είναι σίγουρο, ότι κάνουμε κάνουμε στο σώμα μας επηρεάζει το νου μας και ότι συμβαίνει στον νου μας επηρεάζει το σώμα μας. Και ουσιαστικά αυτή η αυτομαστίγωση είναι πάλη εναντίον της φύσης μας, είναι απάρνηση της ζωής. Και αυτό βέβαια δεν είναι θρησκευτικότητα, οι θρησκευτικοί κανόνες και τα τελετουργικά δεν υπάρχουν για να κάνουν τους ανθρώπους σκλάβους και μισάνθρωπους.
Χιλιάδες χρόνια άνθρωποι αυτοτιμωρούνται, η ζωή τους είναι μια συνεχής ενοχή. Και δεν είναι βέβαια άνθρωποι που έχουν διαπράξει εγκλήματα για να φυλακιστούν. Είναι άνθρωποι που έχουν επιθυμίες και έμφυτες ανάγκες. Η απάρνηση είναι η τιμωρία στην οποία υποβάλουν τον εαυτό τους, αυτή είναι η φυλακή που έχουν φτιάξει για τον εαυτό τους. Και συνήθως αυτοί οι άνθρωποι θαυμάζονται και γίνονται σεβαστοί. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η απάρνηση της ανθρώπινης φύσης είναι αγιοσύνη. Και πόση δυστυχία και αγωνία υπάρχει όταν εναντιώνεσαι συνεχώς στον εαυτό σου. Άλλωστε όπως επισημαίνει και η ψυχολογία, αυτό που απαρνιόμαστε και καταπιέζουμε, γίνεται πρόβλημα, αποκτά μεγαλύτερη ένταση και βγαίνει στην επιφάνεια με διαφορετικούς τρόπους και μάσκες. Είναι σαν να έχουμε μέσα μας έναν εχθρό.
Κι αν με ρωτήσετε τι είναι αγιοσύνη, είναι η αγάπη που ξεχειλίζει από την καρδιά μας, το δόσιμο χωρίς όρους, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς υπολογισμούς, χωρίς κάποιο κίνητρο.
Όταν περπατώ στην φύση και παρατηρώ τις πεταλούδες, τα πουλιά, τα έντομα, τα ζώα, νιώθω την γαλήνη τους, ίσως γιατί αυτά δεν πασχίζουν να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι.
