Κάθε φορά που πηγαίνω στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια νιώθω ότι υπάρχει μια πόλη ξεχωριστή μέσα στη πόλη, είναι η πόλη των απόρων και των αστέγων. Είναι η πόλη των αποκλεισμένων. Και αυτή η υλική φτώχεια και ο αποκλεισμός συνανθρώπων μας οφείλεται στην ηθική φτώχεια της κοινωνίας. Ένας τρόπος για να επιβιώσουν οι αποκλεισμένοι είναι να καταφύγουν στην «φιλανθρωπία» συλλόγων και δήμων και ένας άλλος τρόπος είναι να λυμαίνονται την πόλη. Και οι δύο τρόποι είναι το ίδιο ταπεινωτικοί. Τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε σχεδόν καθημερινά στα δελτία ειδήσεων των καναλιών την συστηματική ταπείνωση των αστέγων. Γιατί φιλανθρωπία δεν είναι να προσφέρουμε τα αποφόρια και το φαγητό που μας περρισεύει, ούτε να μαζεύουμε κουβέρτες στις πλατείες σε ζωντανή σύνδεση με τα τηλεοπτικά στούντιο, άλλωστε οι κάμερες είναι διψασμένες για σπαρακτικές και δραματικές εικόνες τη στιγμή που συμβαίνουν. Φιλανθρωπία σημαίνει δίνω από το υστέρημά μου, στερούμε, θυσιάζω. Και εμείς τι κάνουμε; Εξαπατούμε τον εαυτό μας ότι κάναμε το «φιλανθρωπικό» μας καθήκον και γυρίζουμε με ήσυχη την συνείδησή μας στο σπίτι μας.
Σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF το ένα τέταρτο του πληθυσμού της γης είναι άστεγοι ή ζουν σε άθλιες κατοικίες και παραγκουπόλεις.
