Καθώς καθόμουν σε καφέ του Αγ. Νικολάου κοιτάζοντας για χιλιοστή φορά τα Γεράνεια, ένιωσα μεγάλη χαρά παρατηρώντας με πόση αποφασιστικότητα τα πεύκα κατακλύζουν πάλι τις πλαγιές του βουνού μετά την πυρκαγιά του ’81. Πολλές φορές με εμπνέει αυτό το βουνό. Η ομορφιά της φύσης μας βοηθάει να αλλάξουμε ματιά για τον κόσμο, για την σχέση με τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας. Ισως γιατί η φύση ενσωματώνει πολλές αξίες. Ο όγκος του βουνού μου προκαλεί δέος και ταυτόχρονα μου υπενθυμίζει ότι στην ζωή υπάρχουν πράγματα που μας υπερβαίνουν. Ότι είμαστε ασήμαντοι, παροδικοί. Και αυτή η σκέψη μας βοηθάει να γίνουμε πιο ταπεινοί και να μειώσουμε την έπαρσή μας. Το βουνό και το κάθε τοπίο είναι μια απλή υπενθύμιση των ορίων μας.
Όσοι συνηθίζουν να κάνουν πεζοπορίες μέσα στη φύση μπορούν να δουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια της φύσης. Ένα ποτάμι, ένας καταρράκτης, μια βουνοπλαγιά, ένα βάραθρο, μια ρεματιά μας προκαλούν θαυμασμό και δέος γιατί συνειδητοποιούμε ότι η ζωή μας δεν είναι μέτρο για τα πάντα. Όλα τα ανθρώπινα φαντάζουν ασήμαντα. Η φύση δεν μας ζητά ανταλλάγματα ούτε μας κρίνει απλά υπάρχει.
Πάντα μου άρεσε να περπατώ μέσα στους αρχαιολογικούς χώρους γιατί με ταξίδευαν. Όμως είναι και κάτι άλλο, είναι και το εσωτερικό ταξίδι μέσα στην απεραντοσύνη του χρόνου. Πόσο χάνουν την σημασία τους οι προσπάθειες μας για επιτυχία, δύναμη, επιρροή, οι αποτυχίες μας, οι επιτυχίες μας. Όλα αυτά που μας αγχώνουν μπροστά στη θέα αυτών των ερειπίων χάνουν την υπερβολική σημασία που τους δίνουμε. Το άπειρο του χρόνου που αντιπροσωπεύουν τα αρχαία είναι μιας πρώτης τάξεως αγχολυτικό.
