Που πορευόμαστε ως κοινωνίες; Ποιος μπορεί άραγε να απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα. Πάντα ο άνθρωπος στο διάβα των αιώνων αναρωτιόταν το ίδιο, με μια μόνο διαφορά, ότι σήμερα έχει την δυνατότητα να κάνει την γη ακατοίκητο πλανήτη.
Περίπου κάθε τρία χρόνια υποχρεώνομαι να αλλάζω υπολογιστή και αυτό με θυμώνει πολύ. Οι εποχές που είχαμε συσκευές για ολόκληρες δεκαετίες παρήλθαν ανεπιστρεπτί, σήμερα οι αλλαγές είναι ραγδαίες και ανατρεπτικές, ένας υπολογιστής του 2000 θεωρείται ξεπερασμένος και ουσιαστικά άχρηστος. Ζούμε μέσα σε μια κατάσταση παγκοσμιοποιημένου ανταγωνισμού, ο οποίος είναι ατέρμονος, λυσσαλέος και ανθρωποφάγος. Οι επιχειρήσεις αλλά και οι επιστημονικές έρευνες πρέπει να παράγουν αποτελέσματα τα οποία να αυξάνουν συνεχώς την απόδοση τους, την παραγωγικότητά τους με τελικό στόχο την κατανάλωση. Ποιος επιχειρηματίας ή άλλος επαγγελματίας μπορεί σήμερα να επιβιώσει παραμένοντας έξω από αυτό το σύστημα ανταγωνισμού; Πρέπει όλοι να «προοδεύουν» συνεχώς. Μια πρόοδος για την επιβίωση που γίνεται μηχανικά και φαίνεται σαν να στερεί τον άνθρωπο από την δυνατότητα ελέγχου. Όλες οι οικονομίες στη δύση είναι υπερχρεωμένες. Αυτή η κολοσσιαία υπερπαραγωγή προϊόντων, η υλική «ευημερία» είναι σίγουρο ότι μας κάνει λιγότερο ελεύθερους, τις κοινωνίες λιγότερο δίκαιες και δημοκρατικές και τους ανθρώπους λιγότερο ευτυχισμένους.
Η κατάσταση αυτή μας αναγκάζει να στοχαστούμε πάλι πάνω στις έννοιες της προόδου και της ανάπτυξης και κυρίως στο τι είναι διατεθειμένος ο καθένας από εμάς να θυσιάσει.
“H φύση του νου είναι να ζητάει περισσότερα. Ο πλούσιος ζητάει συνεχώς περισσότερα και παραμένει φτωχός. Κατέχεις κάτι μόνο όταν το μοιράζεσαι, δεν υπάρχει άλλη κτήση”.
«σοφία της ανατολής».
αναδημοσίευση από την Μήτιδα φύλλο 2
