Ζούμε την κυριαρχία της αγοράς ως αδιαμφισβήτητου τρόπου ζωής που δημιουργεί πολίτες-καταναλωτές, έχει κυρίαρχη αξία το κέρδος και σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων καθαρά απρόσωπες εμπορικές επηρεάζοντας ακόμη και τις οικογενειακές σχέσεις.
Στον εργασιακό χώρο η εκμετάλλευση του μόχθου των εργαζομένων όπου οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται ως εργατικό δυναμικό και βιώνουν απάνθρωπες συνθήκες εργασίας που βλάπτουν την υγεία τους και τραυματίζουν την αξιοπρέπεια τους, θεωρείται κάτι φυσιολογικό, δηλαδή θεωρείται φυσιολογικό να αφαιρείς τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά απο τους εργαζόμενους και να τους βλέπεις ως ανθρώπινο κεφάλαιο.
Και κάποιοι αναρωτιούνται γιατί δεν βρίσκουν εργαζόμενους ως εργάτες γης, εργαζόμενους στην εστίαση τους καλοκαιρινούς μήνες στα νησιά,εργαζόμενους στις επιχειρήσεις, στην ναυτιλία και επίσης να μην ξεχνάμε τα συχνά θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα που σημαίνει οτι πολλοί εργαζόμενοι δεν έχουν προστασία και ασφάλεια στο χώρο εργασίας τους.Χαρακτηριστικά αναφέρω την δήλωση πρώην εργαζόμενου ο οποίος είπε “προτιμώ να παίρνω το επίδομα παρά να με αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδι”.
Αυτή η οικονομία της αγοράς καταστρέφει την αίσθηση της κοινότητας μεταξύ των ανθρώπων, την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, την ευχαρίστηση της συνεργασίας με άλλους ανθρώπους και έχει άμεση σχέση με τις ανισότητες και την υποβάθμιση της ζωής, αφού όλα είναι εμπορεύσιμα αγαθά, η γη, το νερό, ο αέρας, οι άνθρωποι, τα ζώα, η δουλειά, η ζωή.
