Όλοι πλέον την τελευταία δεκαετία αντιλαμβανόμαστε την κλιματική αλλαγή, μια αλλαγή που έχει αρχίσει να αλλάζει την οικονομία, την πολιτική και βέβαια κλονίζει την αντίληψη του ανθρώπου ότι είναι ο κυρίαρχος του πλανήτη.
Αν όλοι ρίξουμε μια ματιά στην ντουλάπα μας και γενικότερα στο σπίτι μας πόσα πράγματα υπάρχουν τα οποία δεν θα άλλαζαν την ποιότητα της ζωής αν δεν τα είχαμε αποκτήσει; Η αγορά είναι γεμάτη από περιττά και άχρηστα προιόντα, διαφημίσεις και γιγαντοαφίσες που διαφημίζουν από σκουπιδοφαγητά μέχρι θαυματουργικές κρέμες. Πόσα Τσέρνομπιλ και Φουκουσίμα χρειάζονται για να παραχθεί όλο αυτό το σκουπιδαριό;
Πόσος φυσικός πλούτος θα λεηλατηθεί ακόμη;
Οι ωκεανοί θα χρησιμοποιούνται ακόμη ως υπόνομοι;
Θα συνεχιστούν οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί;
Θα συνεχιστεί ο ανθρωποφάγος ανταγωνισμός που στρέφει τον έναν άνθρωπο εναντίον του άλλου;
Θα συνεχιστεί η λαφυραγώγηση της φύσης;
Θα συνεχιστεί ο ανήθικος βιοπορισμός;
Αυτή η λεγόμενη «κοινωνία της αφθονίας» μήπως ουσιαστικά είναι κοινωνία της έλλειψης και της στέρησης; Μια κοινωνία που στερείται δηλαδή τα ουσιώδη για να αποκτήσει τα επουσιώδη; Και επουσιώδη εννοώ όλα αυτά που μας «κλέβουν» τη ζωή μας.
Ήδη υπάρχουν αναδυόμενα κινήματα, ομάδες, συλλογικότητες, οργανώσεις που είναι η καινούργια δύναμη αλλαγής, είναι μικρές ομάδες αλλά ταυτόχρονα και μεγάλες γιατί ασχολούνται με το οικουμενικό, με ότι είναι κοινό για όλη την ανθρωπότητα, δεν είναι πολιτικά κόμματα αλλά είναι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένες, δίνουν φωνή σε ιδέες, αξίες και οράματα, είναι φορείς πολιτισμικής αλλαγής. Οι μεγάλες αλλαγές ξεκινούν πάντα από μικρές ομάδες. Οι σπόροι έχουν πέσει.
