Φαντάζομαι μια μεγάλη οθόνη στο κέντρο της πόλης όπου κάθε πολίτης θα μπορεί να γράφει με ηλεκτρονικό τρόπο, ανωνύμως, ότι τον βασανίζει. Ισως μια τέτοια δημόσια εξομολόγηση να λειτουργούσε καθαρτικά και παρηγορητικά καθώς θα διέλυε πολλές ψευδαισθήσεις για αυτά που θεωρούμε προσωπικά δράματα και βάσανα.
- Κάθε πρωί ξυπνάω με πονοκέφαλο
- Άλλη μια μέρα σ’αυτή τη δουλειά
- Ποιος θα με φροντίσει αν πάθω κάτι
- Θέλω να χωρίσω αλλά φοβάμαι
- Τα παιδιά μου δεν με σέβονται
- Ξυπνάω στη μέση της νύχτας
- Φοβάμαι να μείνω μόνος
- Παθαίνω συνέχεια κράμπες τι μου συμβαίνει
- Είμαι ερωτευμένος με την γυναίκα του φίλου μου
- Όταν γυρίζω σπίτι μου ανεβαίνει η πίεση
- Θέλω να κόψω την πρέζα και δεν μπορώ
- Θα ρίξω μαύρη πέτρα
- Αν πω στους γονείς μου ότι είμαι γκέι θα συνεχίσουν να μ’αγαπούν
- Δεν τα κατάφερα, νιώθω αποτυχημένος
- Είμαι δεκατεσσάρων χρονών και είμαι έγκυος
- Δεν ξέρω τι θέλω
- Κανένας άλλος δεν έχει τα δικά μου βάσανα
- Η λίμπιντό μου είναι στο μηδέν
- Η ΔΕΗ μου έκοψε το ρεύμα
- Βαριέμαι στο σχολείο
- Ντρέπομαι που δεν έχω λεφτά
- Ζηλεύω τον φίλο μου
- Βρίσκομαι σε πανικό, την Κυριακή παντρεύομαι
- Ο γιός μου δεν θέλει να ξαναπάει σχολείο
- Πεινάω
- Ζηλεύω την κόρη μου
- Ντρέπομαι να πω ότι η κόρη μου δεν τελείωσε το πανεπιστήμιο
- Οι γονείς μου δεν με καταλαβαίνουν
