Η εφημερίδα μου συμπλήρωσε 6 χρόνια ζωής, κάποιοι γνωρίζετε και την έντυπη έκδοση, κάποιοι με γνωρίζετε μόνο μέσα από την ηλεκτρονική Μήτιδα. Σκέφτηκα να γράψω ένα κείμενο βιωματικό και να το μοιραστώ μαζί σας.
Πριν μερικά χρόνια γλίστρησα στο μπάνιο και χτύπησα το δεξί μου χέρι ψηλά κοντά στον ώμο, ήταν πολύ δυνατό το κτύπημα που σχεδόν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση σύρθηκα στο υπνοδωμάτιο μου. Το πρωί όταν ξύπνησα συνειδητοποίησα ότι το χέρι μου πονούσε πολύ και δεν είχε επανέλθει, δεν μπορούσα να το σηκώσω στην ανάταση, έβαλα τα κλάματα. Ήταν το δεξί χέρι και δεν μπορούσα να φροντίσω τον εαυτό μου και είχα τόσα πολλά να κάνω μέσα στη μέρα.
Σκούπισα τα δάκρυα και πήγα σε ορθοπεδικό ο οποίος αφου με εξέτασε μου είπε ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην επανέλθει το χέρι μου. Η επιστήμη είχε κάνει την διάγνωση της και μετά έκανα και εγώ τη δική μου δια-γνωση , και είπα « το χέρι μου θα επανέλθει γιατί το θέλω πολύ». Μου έγραψε φυσικοθεραπείες και πρόσθεσε « στις 5 πρώτες θεραπείες θα φανεί αν θα επανέλθει το χέρι σας» και μετά έκανα και εγώ τη δική μου εκτίμηση « θα κάνω όσες χρειάζονται μέχρι να επανέλθει το χέρι μου». Έφυγα από το ιατρείο τσαντισμένη και πεισμωμένη και όσο απομακρυνόμουν από αυτό τόσο καλύτερα αισθανόμουν και τόσο μεγάλωνε η αποφασιστικότητα μου « χεράκι μου εγώ θα σε κάνω καλά».
Πριν κοιμηθώ το βράδυ σκέφτηκα ότι καμιά εξωτερική δύναμη δεν μπορεί να μας βοηθήσει εάν η θεραπεία δεν ξεκινήσει πρώτα μέσα μας, οι φυσικοθεραπείες θα ήταν συμπληρωματικές της δικής μου απόφασης να θεραπευτώ, γιατί η θεραπεία δεν είναι σωματική απόφαση αλλά κυρίως πνευματική.
Το πρωί ξύπνησα προσπαθώντας να τα κάνω όλα με το αριστερό χέρι και τότε άρχισα να γελάω με τον α-δέξιο τρόπο μου και να διασκεδάζω πολύ με την καινούργια μου κατάσταση. Καταστάσεις που παλαιότερα μου προκαλούσαν ένα απλό μειδίαμα τώρα μου προκαλούσαν γέλιο, ήταν σαν να είχαν στήσει χορό μέσα μου οι ορμόνες της ευτυχίας. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου, πρώτη φορά συνειδητοποίησα τις τεράστιες δυνάμεις που είχα μέσα μου που κινητοποιήθηκαν για να με βοηθήσουν.
Σε λίγο χτυπούσα το κουδούνι του φυσικοθεραπευτή, όταν άνοιξε η πόρτα αντίκρισα έναν άνθρωπο καταβεβλημένο από τη θλίψη. Ξεκίνησα να εκτελώ τις ασκήσεις μετά από τις υποδείξεις του, μερικές ήταν επώδυνες, μου έδωσε και ασκήσεις και για το σπίτι. Σ’όλη τη διάρκεια που εκτελούσα τις ασκήσεις μιλούσε στο τηλέφωνο με συγγενικά του πρόσωπα που έκαναν χημειοθεραπείες.
Οι ασκήσεις που μου έδωσε για το σπίτι ήταν επαναλαμβανόμενα βαρετές, έτσι αποφάσισα να κάνω ένα δικό μου πρόγραμμα θεραπείας που το ονόμασα ντίσκο-θεραπεία, έκανα τις ίδιες ασκήσεις χορεύοντας ντίσκο μουσική της δεκαετίας του 80, κάθε μέρα λοιπόν χόρευα 2 ώρες ντίσκο προσπαθώντας να κάνω τις φιγούρες του Τραβόλτα.
Όταν το είπα την άλλη μέρα στον φυσικοθεραπευτή έβαλε τα γέλια, κάτι που το είχε άλλωστε πολύ ανάγκη. Εκείνη τη μέρα επίσης συνειδητοποίησα ότι η βοήθεια μας προς τους άλλους δεν είναι απαραίτητα λεκτική και συμβουλευτική και κυρίως δεν πρέπει να είναι παρηγορητική γιατί αυτή η αντιμετώπιση δεν είναι ουσιαστικά βοηθητική, δεν είναι αυτό που έχουν ανάγκη εκείνη τη δύσκολη στιγμή οι άλλοι. Η παρηγοριά βάζει τον άλλο σε θέση μειονεξία και αδυναμίας έχοντας κάποιον απέναντι του που νιώθει και είναι καλά. Η παρουσία και μόνο κάποιου στο πλευρό του άλλου είναι ένα εξωλεκτικό μήνυμα και μοίρασμα με μεγάλη θεραπευτική δύναμη.
Και καθώς επανερχόταν το χέρι μου και ολοκληρωνόταν η αποθεραπεία, ολοκληρωνόταν ταυτόχρονα και μια εμπειρία ζωής που ξεκίνησε με κλάματα και έκλεισε ως ευλογία.
Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει αυτό το μυστηριώδες ταξίδι που είναι η ζωή, ας αναγνωρίσουμε αυτή την αδυναμία μας γιατί ετσι μπαίνουμε δυναμικά στη ζωή και ετσι μόνο μπορούμε να καλωσορίζουμε ότι η ζωή μας φέρνει.
