Η λέξη που πάντα χρησιμοποιούσε ο άνθρωπος για να καταστήσει τα ελεύθερα ζώα κατοικίδια και για να τα « εκπαιδεύσει», ήταν εξημέρωση.
Η διαδικασία της εξημέρωσης περιελάμβανε πειθαρχία, τιμωρία, ανταμοιβή.
Την ίδια διαδικασία εξημέρωσης υφίσταται και ο άνθρωπος από την παιδική ηλικία. Οι γονείς ( όπως έκαναν και οι δικοί τους) αντί να αφήσουν το παιδί τους να είναι ο εαυτός του το « εκπαιδεύουν» να γίνει αυτό που νομίζουν ότι πρέπει να γίνει. Το παιδί στην προσπάθεια του να γίνει αποδεκτό και να αποφύγει την απόρριψη και να έχει συνεχή αποδοχή αρχίζει και παίζει ρόλους. Από φόβο για την απόρριψη γίνεται κάτι που δεν είναι. Και όταν γίνεται ενήλικας συνεχίζει να αυτοεξημερώνεται. Φοράει προσωπεία παίζει ρόλους, γίνεται μέρος του μεγάλου κοινωνικού θιάσου.
Η προσέγγιση της ψυχολογίας, στη γλώσσα των ψυχολόγων
Οι ψυχολόγοι μιλούν για τέσσερα στάδια, στο πρώτο στάδιο το παιδί είναι ο εαυτός του, στο δεύτερο στάδιο βιώνει τον πόνο της απαγόρευσης να είναι ο εαυτός του και στο τρίτο στάδιο βιώνουν τον θυμό και την αντίσταση και στο τέταρτο στάδιο παραιτούνται από την αντίσταση για να μειώσουν τον πόνο και δημιουργούν μια καινούργια προσωπικότητα, γίνονται δηλαδή όπως οι άλλοι τα θέλουν να είναι. Στην διάρκεια του τρίτου και του τέταρτου σταδίου δημιουργούνται τα προσωπεία που χρησιμεύουν για την προστασία από τον πόνο που έχει βιωθεί στο δεύτερο στάδιο.
Ανελεύθεροι
Αυτή η εξημέρωση αναπόφευκτα οδηγεί σε κρίση γιατί απλά έχουμε εκπαιδευτεί να ζούμε προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις των άλλων, για να νιώσουμε άξιοι της αγάπης τους, έτσι το να είμαστε ο εαυτός μας γίνεται ο μεγαλύτερος φόβος μας. Και επειδή δεν ζούμε τη ζωή μας μέσα από τον πραγματικό μας εαυτό η καθημερινότητα βιώνεται ως ένας δύσκολος αγώνας επιβίωσης γεμάτος εμπόδια, δυστυχίες, αναποδιές, ασθένειες με κυρίαρχο το συναίσθημα του φόβου. Το πώς βιώνουμε τα προβλήματα της καθημερινότητας έχει σχέση με την αγάπη που έχουμε στον εαυτό μας. Οι κάθε είδους εθισμοί και ασθένειες είναι ουσιαστικά σαν μια τιμωρία επειδή πιστεύουμε ότι δεν είμαστε αυτό που θα έπρεπε να είμαστε.
Η συνάντηση με τον πραγματικό μας εαυτό
« ευτυχισμένους δεν μπορεί να μας κάνουν οι άλλοι αλλά η αγάπη που πηγάζει από μέσα μας»
Δεν είμαστε εδώ για να θυσιάσουμε τη χαρά της ζωής μας.
Είμαστε εδώ για να πραγματώσουμε τον αληθινό μας εαυτό, μέσα μας υπάρχει ευτυχία, αλήθεια, αγάπη, αυτή είναι η αληθινή μας φύση.
Πως θα ξεκινήσει η αλλαγή;
Εμείς οι άνθρωποι έχουμε το χάρισμα του λόγου, μια λέξη έχει την δυναμη να αλλάξει την ζωή μας, ας αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε το λόγο μας για να χαρίζουμε αγάπη ξεκινώντας από τον εαυτό μας.
Αρχίζουμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας , αυτό μπορεί να σημαίνει ότι αναζητάμε καινούργια δουλειά, ότι φεύγουμε από μια σχέση, ότι αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο στον εαυτό μας, ότι απομακρυνόμαστε από ανθυγιεινές συνήθειες, ότι σταματάμε να κρίνουμε και να απορρίπτουμε τον εαυτό μας.
Σταματάμε να παίρνουμε προσωπικά τις επικρίσεις και τα προσβλητικά σχόλια των άλλων, σταματάμε να φορτωνόμαστε τα συναισθηματικά σκουπίδια των άλλων.
Δεν αισθανόμαστε την ανάγκη της αποδοχής, δεν μας φοβίζει η γνώμη των άλλων γιατί υπάρχουμε για χάρη του εαυτού μας και γιατί η γνώμη των άλλων έχι να κάνει με τις δικές τους πεποιθήσεις για την ζωή.
Δεν είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις των άλλων αλλά μόνο για τις δικές μας.
Να εκφράζουμε πάντα ελεύθερα και ξεκάθαρα αυτό που σκεφτόμαστε και να έχουμε το θάρρος να κάνουμε ερωτήσεις για να μην καταφεύγουμε σε υποθέσεις. Ετσι έχουμε καθαρή επικοινωνία με όλους.
Σε ότι κάνουμε ας δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας γιατί η χαρά μας γίνεται μεγαλύτερη.
Έτσι σιγά σιγά επιστρέφουμε και συναντάμε τον αληθινό μας εαυτό, αυτό το μικρό παιδί που αγαπούσε τον εαυτό του και έκφραζε ελεύθερα ότι ένιωθε.
Η προσέγγιση της ψυχολογίας, στην γλώσσα των ψυχολόγων
« υποφέρουμε γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε εκείνο που δεν είμαστε»
Λιζ Μπουρμπώ
Οι ψυχολόγοι αυτή την συνάντηση με τον εαυτό μας την αποκαλούν θεραπευτική διαδικασία για να γίνουμε ο εαυτός μας.
Η διαδικασία τώρα ξεκινά αντίστροφα αυτή τη φορά δηλαδή από το τέταρτο στάδιο προς το πρώτο στάδιο. Στη αρχή αναγνωρίζουμε ποια είναι τα προσωπεία που φοράμε καθημερινά. Στη συνέχεια αντιστεκόμαστε όταν ανακαλύπτουμε τις πλευρές του εαυτού μας που δεν μας αρέσουν και κατηγορούμε τους άλλους για αυτά που υποφέρουμε, η αφαίρεση του προσωπείου είναι μια επώδυνη διαδικασία. Στην επόμενη φάση δίνουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να μισήσει, να υποφέρει και να νιώσει συμπόνια για το παιδί που υπάρχει μέσα μας. Και στην τελική φάση γινόμαστε πάλι ο εαυτός μας και σταματάμε να έχουμε ανάγκη τα προσωπεία προστασίας.
