Tα καλοκαίρια παρατηρώ στις παραλίες τους Ευρωπαίους τουρίστες, ώρες ατελείωτες να ξεροψήνονται πάνω στις ξαπλώστρες, ασάλευτοι. Σίγουρα ανακτούν δυνάμεις, το σώμα ξεκουράζεται. Αναρωτιέμαι όμως αν φτάνουν οι μέρες των διακοπών τους για να εξαλείψουν και την ψυχική τους εξάντληση. Μια από τις κουβέντες που χαρακτηρίζει την εποχή μας είναι «δεν έχω χρόνο». Η καθημερινότητα μας έχει γίνει μια τρεχάλα. Προσπαθούμε σε μια μέρα να χωρέσουμε πολλά πράγματα, να τα κάνουμε όλα γρήγορα και αποτελεσματικά. Στο τέλος της μέρας όμως δεν μένει η ευχαρίστηση, αλλά η κούραση. Μοιάζει με τιμωρία. Έχουμε υποβάλλει τον εαυτό μας σε απίστευτη πίεση. Καλύτερα, περισσότερα, αποδοτικότερα. Αυτές οι τρεις καταστάσεις μας βγάζουν από τον φυσικό ρυθμό της ζωής. Όταν περπατώ μέσα στη φύση και παρατηρώ τα ζώα και τα πουλιά νιώθω μια γαλήνη και χαρά. Αν και περπατώ περισσότερες ώρες από ό,τι στην πόλη δεν κουράζομαι , δεν εξαντλούμαι. Ίσως γιατί μέσα στη φύση συντονίζομαι με τους φυσικούς ρυθμούς της αυθεντικής ζωής. Πρέπει να κόψουμε ταχύτητα για να συναντήσουμε όχι μόνο τον αυθεντικό εαυτό μας αλλά και τους άλλους πιο ουσιαστικά.
