Πόσες φορές δεν έχει βγει από το στόμα μας αυτή η φράση. Και αυτή η κατάσταση τείνει να γίνει ένας φυσιολογικός τρόπος ζωής. Αυτός δε ο τρόπος ζωής χαίρει εκτίμησης και αποδοχής. Κάνει πολλά πραγματα, άρα είναι σημαντικός, σπουδαίος , πετυχημένος.
Αυτός όμως ο τρόπος ζωής στην πραγματικότητα είναι μια θυσία, είναι μια θυσία του εαυτού μας. Θέλουμε όλα να γίνονται γρήγορα και άμεσα. Γεμίζουμε την καθημερινότητα μας με πολλές δραστηριότητες και επιθυμούμε άμεση ικανοποίηση. Πιέζουμε τους εαυτούς μας, τους συντρόφους μας, τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τους συνεργάτες μας, τους φίλους μας, τους υπαλλήλους μας για μεγαλύτερη απόδοση και αποτελεσματικότητα. Μέσα όμως σ’ αυτή την βιασύνη και την υπερβολική προσπάθεια να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερα, χάνουμε την ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό μας και τους άλλους. Φαίνεται ότι αυτά που κάνουμε και παράγουμε να είναι πιο σημαντικά από εμάς και τους συνανθρώπους μας. Κάποιος έγραψε ότι ο πραγματικός λόγος πίσω από την συνεχή βιασύνη μας και έλλειψη χρόνου είναι ότι έτσι σιγουρευόμαστε ότι δεν θα χρειαστεί να έρθουμε ποτέ αντιμέτωποι με αυτό που θα μπορούσε να μας προκαλέσει πόνο.
