Τι ευτυχία να τρως όταν πεινάς και να κοιμάσαι όταν νυστάζεις
Οι αρχαίοι Έλληνες όταν μιλούσαν για την απόλαυση της ζωής χρησιμοποιούσαν την λέξη ασκητισμός. Αυτός ο ασκητισμός δεν ήταν καταπίεση και άρνηση της απόλαυσης, το σημαντικό ήταν να μην κυριαρχείτε ο άνθρωπος από την απόλαυση αλλά να γίνει ο ίδιος κυρίαρχος της. Ο ασκητισμός ήταν μία ΑΣΚΗΣΙΣ για αποφυγή κάθε υπερβολής στη ζωή.
Οι κοινωνίες που ζούμε στη Δύση χαρακτηρίζονται από υπερβολή και θλίψη. Η υπερβολή και οι απεριόριστες επιθυμίες δημιουργούν το μόνιμο αίσθημα της έλλειψης και του ανικανοποίητου. Τα παιδιά που γαλουχούνται σε αυτή την κουλτούρα που κοχλάζει από αφθονία, απληστία, «έλλειψη χρόνου» και βλέπουν ότι όλοι οι άνθρωποι ζουν με τον ίδιο τρόπο και θεωρούν ότι αυτό είναι μια φυσιολογική κατάσταση γιατί δεν γνώρισαν ποτέ τον φυσικό τρόπο ζωής. Ταυτόχρονα καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια να ανταποκριθούν στις μεγάλες προσδοκίες των γονιών τους γιατί η γονεική απόρριψη είναι δυσβάσταχτη. Και επιπλέον οι γονείς τους φορτώνουν το άγχος τους, την ανεκπλήρωτη ζωή τους και όλα τους τα απωθημένα. Τα παιδιά ως τα πιο ευάλωτα και αδύναμα μέλη της οικογένειας απορροφούν την αρνητική ενέργεια του οικογενειακού περιβάλλοντος.
Πάρα πολλοί έφηβοι ήδη από το γυμνάσιο ξεκινούν την χρήση ευφορικών ουσιών προσπαθώντας να προσαρμοστούν και να υπερασπιστούν το ψεύτικο σκηνικό, την ψεύτικη εικόνα της κοινωνίας « που όλα πάνε καλά».
« Έκανα έναν μπάφο σήμερα δικέ μου, άλλο πράμα σου λέω» αφηγόταν ένας έφηβος σ’ένα φίλο του καθώς με προσπερνούσε σε δρόμο της πόλης μας. Αυτό που εγώ ανάγνωσα πίσω από τις λέξεις ήταν « δεν είμαι αρκετά έξυπνος, δεν είμαι αρκετά δυνατός, φοβάμαι ότι μπορεί να μην τα καταφέρω, φοβάμαι την απόρριψη, βοήθειαααα».
Ένας έφηβος μπορεί να βρει τον μπάφο του πολύ εύκολα, ένα παιδί όμως δεν μπορεί αλλά και ούτε μπορεί να καταλάβει και να εκφράσει αυτό που συμβαίνει μέσα του. Έχει χάσει την ανεμελιά και τη χαρά της παιδικής ηλικίας, βρίσκεται σε μόνιμη θλίψη, έχει γίνει ένας θλιμμένος ενήλικας που παίρνει τα αντικαταθλιπτικά του και μετά πηγαίνει σχολείο.
Τι ευτυχία να τρως όταν πεινάς και να κοιμάσαι όταν νυστάζεις έλεγαν οι Επικούρειοι, σήμερα οι ίδιοι θα έλεγαν τι θλίψη να μην νιώθεις πείνα και δίψα για τίποτα.
ΑΣ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ
Πως θα ήταν η ζωή
χωρίς φόβο, επίκριση, ανασφάλεια
χωρίς να προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες κανενός
χωρίς να προσπαθούμε να πείσουμε κανέναν για τίποτα
χωρίς να χρειαζόμαστε ένα φανταχτερό εξωτερικό σκηνικό για να δείξουμε στους άλλους τι αξίζουμε
χωρίς να χρησιμοποιούμε προσωπεία
χωρίς να μας τρομάζει η απόρριψη και χωρίς να υπάρχει η ανάγκη της αποδοχής
χωρίς την ανάγκη να έχουμε πάντα δίκιο και χωρίς την ανάγκη να αποδεικνύουμε ότι οι άλλοι κάνουν λάθος
χωρίς να νιώθουμε την ανάγκη να ελέγχουμε τους άλλους ούτε να επιτρέπουμε στους άλλους να μας ελέγχουν
Ας φανταστούμε ότι είμαστε ελεύθεροι να είμαστε ο εαυτός μας και να εκφράζουμε ελεύθερα αυτά που αισθανόμαστε
ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ
Ότι μια μέρα παραδίδουμε την πόλη στα παιδιά για ένα μήνα και εμείς φεύγουμε για να αφήσουμε τα παιδιά να δημιουργήσουν, να εκφραστούν ελεύθερα, να επινοήσουν, να ανατρέψουν ότι δεν τους αρέσει στην κοινωνία των μεγάλων, να αντικαταστήσουν και να φτιάξουν μια πόλη που θα απομακρύνει την σοβαρότητα και την θλίψη των μεγάλων και θα έχει ομορφιά, χαρά, παιχνιδιάρικο πνεύμα, ελευθερία, αγάπη, μια πόλη που θα έχει όραμα ευτυχίας.
