Έχουμε αρκετά μουσεία που όμως πολλές φορές δεν ανταποκρίνονται στις εσωτερικές μας ανάγκες. Οι δε βιβλιοθήκες είναι συνήθως νεκροί χώροι τους οποίους σπάνια επισκέπτονται οι περισσότεροι άνθρωποι. Εκτός από τους ιερούς χώρους των εκκλησιών θα είχε ενδιαφέρον να δημιουργήσουμε μουσεία που θα είχαν την ίδια μεταμορφωτική δύναμη με τους ναούς. Μουσειακούς χώρους με έργα τέχνης που θα ενίσχυαν την αυτογνωσία μας, την συμπόνια μας, την αρετή της συγχώρεσης και θα καταλάγιαζε τις αγωνίες μας.
Φαντάζομαι ένα μουσείο στο κέντρο της πόλης που ουσιαστικά θα προσφέρει στους επισκέπτες ένα ταξίδι μύησης στη ζωή.
Στο πρώτο τμήμα του μουσείου, το τμήμα της επίγνωσης, ο επισκέπτης θα συνειδητοποιεί την άγνοια του, την ασημαντότητα του και ότι τον περιβάλλει ένα σύμπαν που τον υπερβαίνει και το οποίο δεν του ανήκει και ούτε ποτέ θα μπορέσει να το ελέγξει και να το κατακτήσει. Σ’ αυτό τον χώρο θα υπάρχουν φωτογραφίες και ζωγραφιές από ανθρώπους που βίωσαν σκληρές δοκιμασίες στη ζωή τους όπως το βιβλικό πρόσωπο του Ιώβ αλλά και άνθρωποι που βίωσαν σύγχρονες τραγωδίες μέσα από θεομηνίες, περιβαλλοντικές καταστροφές, πυρηνικά ατυχήματα.
Στο δεύτερο τμήμα, το τμήμα της συμπόνιας και της αλληλεγγύης, θα υπάρχουν εκτός από φωτογραφίες και ηχητικά μηνύματα. Θα ακούγονται φωνές ανθρώπων και ζώων που υφίστανται κακοποίηση και βασανισμό σωματικό ή ψυχικό. Θα ακούγονται φωνές ανθρώπων και ζώων που ταλαιπωρούνται από ασθένειες και καλούν σε βοήθεια. Στον ίδιο χώρο θα ακούγονται φωνές ανθρώπων που φροντίζουν και βοηθούν πάσχοντες ανθρώπους και ζώα. Αυτό είναι ο χώρος που ο επισκέπτης συνειδητοποιεί τι σημαίνει οδύνη και ότι κανείς δεν είναι υπεράνω και ότι η ζωή έχει πολλές ανατροπές.
Στο τρίτο τμήμα, το τμήμα της αυτογνωσίας, θα κυριαρχούν οι φυσικοί ήχοι και μυρωδιές και μουσική του ανέμου ,του κελαριστού νερού, του ορμητικού χείμαρρου, που θα βοηθά τον επισκέπτη να στραφεί προς τα μέσα. Εδώ ο επισκέπτης συναντά τον εαυτό του και συνειδητοποιεί ότι κανένας δεν είναι ανώτερος, κανένας δεν είναι κατώτερος και όλοι είμαστε ένα.
Στο τέταρτο τμήμα, της εξωτερίκευσης των συναισθημάτων, ο επισκέπτης θα έρχεται αντιμέτωπος με τους φόβους του, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του, τις ανασφάλειες του.
Στο πέμπτο τμήμα, της αγάπης και της συγχώρεσης, θα έχει ο επισκέπτης την ευκαιρία να ανταλλάξει κουβέντες αγάπης, να γράψει ένα γράμμα συγχώρεσης, να μοιραστεί οτιδήποτε, να χορέψει, να τραγουδήσει.
Στο έκτο και τελευταίο τμήμα, είναι το τέλος του ταξιδιού, ο επισκέπτης θα περπατήσει πάνω στο χώμα και θα νιώσει μια γαλήνια σιωπή, «χους εις χουν», θα αναγράφει μια ταμπέλα.
Λίγο πριν την έξοδο από το μουσείο ο επισκέπτης θα διαβάσει «η πραγματική ζωή αποτελείται μόνο από εκείνα τα πράγματα που δεν έχουν κανένα νόημα, με την έννοια ότι δεν έχουν κανένα στόχο, ότι δεν σε οδηγούν πουθενά, ότι δεν κερδίζεις τίποτε απ’ αυτά. Μ’ αλλά λόγια, η ζωή είναι νόημα από μόνη της.
