Καθώς κοιτώ τους πολιτικούς μας ηγέτες στην τηλεόραση διακρίνω το φόβο και τον τρόμο που τους κατέχει για την πλήρη αγνοία τους. Το μόνο που γνωρίζουν καλά είναι να υποκρίνονται. Γι’ αυτό το λόγο έχουν ανάγκη να πείσουν τους άλλους ότι γνωρίζουν την αλήθεια ώστε να απαλλαγούν από τους φόβους τους. Όσο πιο πολλούς οπαδούς αποκτήσουν τόσο λιγότερο φόβο αισθάνονται μέσα τους. Και έτσι σιγά-σιγά βλέποντας ότι έχουν πείσει χιλιάδες ανθρώπους αρχίζουν να ησυχάζουν. Δεν είναι δυνατόν τόσες χιλιάδες άνθρωποι να είναι ανόητοι.
Οι ηγέτες δεν χρειάζεται να είναι έξυπνοι. Γιατί οι έξυπνοι θα αρχίσουν να αναρωτιούνται αν ακολουθούν την σωστή κατεύθυνση. Αν λοιπόν αρχίσουν να σκέφτονται θα μείνουν χωρίς οπαδούς.
Οι ηγέτες θα πρέπει συνεχώς να δίνουν υποσχέσεις και όποτε στριμώχνονται να δίνουν ακόμη μεγαλύτερες. Οι οπαδοί έχουν ανάγκη πιστεύουν, να ελπίζουν. Η μνήμη τους εξασθενεί, ποιος θα θυμάται μετά από χρόνια τις υποσχέσεις!
Μπορεί κάποια χρονική στιγμή οι οπαδοί να θυμώσουν, στην πραγματικότητα όμως φοβούνται. Είναι οι στιγμές που αμφισβητούν τις ηγεσίες τους.
Κάποιοι λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας είναι πλήρης χρεοκοπιών, κηδεμονιών, αποκλεισμών, εμφυλίων συρράξεων και περιορισμών κυριαρχικών δικαιωμάτων.