Μάθημα ζωής από τους Πυγμαίους
Σ’ ένα ντοκιμαντέρ παραγωγής γαλλικού καναλιού παρακολούθησα την ζωή των Πυγμαίων. Είναι αφρικάνικες κοινωνίες ανθρώπων που εμείς οι Δυτικοί με αλαζονεία αποκαλούμε πρωτόγονες φυλές. Με το μάτι του Δυτικού και την βοήθεια του φακού του γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου παρακολούθησα την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων σ’ολες τους τις δραστηριότητες. Η δική τους ζούγκλα είναι το ίδιο σκληρή με την δική μας «ζούγκλα» . Τα παιδιά των Πυγμαίων μαθαίνουν όχι μόνο να επιβιώνουν μέσα στις άγριες συνθήκες της ζούγκλας κυνηγώντας καθημερινά μαζί με τους μεγάλους αλλά ταυτόχρονα μυούνται και στα μυστικά της ευζωίας μέσα από το τραγούδι και το χορό. ‘Ένα από αυτά τα τραγούδια έλεγε « αποδέχομαι την δυστυχία , αποδέχομαι τον πόνο…..».Οι Πυγμαίοι αντιμετωπίζουν τον πόνο χωρίς φόβο, δεν τον αποφεύγουν τον αποδέχονται ως κάτι φυσικό. Τον αντιμετωπίζουν ως φίλο που θα τους βοηθήσει να φτάσουν στη χαρά. Εμείς στην Δύση έχουμε γίνει κυνηγοί της ευτυχίας , και αυτή η λαχτάρα για ευτυχία έχει γίνει ανησυχία , άγχος, εξάντληση και αγωνία. Και όσο τρέχουμε προς την ευτυχία τόσο περισσότερο φαίνεται να γλιστρά μέσα από τα χέρια μας. Νομίζουμε ότι η τακτοποιημένη ζωή μας θα μας προστατεύσει από τις παλίρροιες της ζωής. Η πραγματικότητα όμως γκρεμίζει αυτό τον μύθο γιατί η ζωή δεν είναι δίκαιη, είναι παράλογη , παράδοξη , σκληρή και κυρίως μη ελέγξιμη. Αυτοί εκεί κάτω οι «αγράμματοι» αφρικανοί αυτή τη λυτρωτική αλήθεια της ζωής την γνωρίζουν. Ξέρουν πώς να περνάνε μέσα από την δυστυχία και τον πόνο χωρίς να φοβούνται και να ξαναγεννιόνται συνεχώς.
