Ένας χαρακτηρισμός που ταιριάζει στον πολιτισμό μας είναι πολιτισμός της ταμπέλας. Φαίνεται ότι τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε εξελιχθεί σε μια κοινωνία που με ευκολία εφευρίσκει καινούργιες ασθένειες, σύνδρομα, διαταραχές. Η λεγόμενη υπερκινητικότητα είναι μία ιδιαίτερα διαδεδομένη ταμπέλα. Από τη στιγμή που γίνεται η διάγνωση της «πάθησης» ο «ασθενής» όπως είναι φυσικό εμφανίζει αγωνία και ανησυχία για την διαφορετικότητα του, αρχίζει να βιώνει την κατάσταση του ως προβληματική, αισθάνεται ότι τα πράγματα δεν γίνονται σωστά στην ζωή του εξ αιτίας της υπερκινητικότητας και επιπλέον αισθάνεται ότι όλοι οι άλλοι πρέπει να τον ανεχθούν με συνέπεια να αρχίζει να γίνεται απολογητικός ο ίδιος και οι γονείς του. Και επιπλέον έχει να αντιμετωπίσει και αυτό που του λεει η κοινωνία ρίχνοντας τον σε μια μεγάλη αντίφαση και διαμάχη με τον εαυτό του, « να είσαι ο εαυτός σου για να είσαι ευτυχισμένος».
Δεν γνωρίζω εάν υπάρχει πιο γρήγορος τρόπος για να σακατέψει κάποιος την αυτοεκτίμηση και την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου.
Οι άνθρωποι με ξεχειλίζουσα δημιουργικότητα, αυτούς που η «επιστήμη» αποκαλεί υπερκινητικούς, έχουν αξιοθαύμαστη ενέργεια και δημιουργικότητα μέσα τους, και διαπρέπουν όταν μπορούν να την εκφράσουν, δεν είναι άνθρωποι που ριζώνουν στον καναπέ ούτε στο γραφείο, είναι άνθρωποι της δράσης και της δημιουργίας, είναι πνεύματα ανήσυχα, ευφάνταστα, επικοινωνιακά, είναι απλά χαρισματικοί. Αυτή είναι η φύση τους και όταν κάποιος εμπιστεύεται και εκφράζει τη φύση του η ζωή του είναι συνεχής δημιουργία.
Ο παππούς μου ήταν ένας άνθρωπος με ξεχειλίζουσα δημιουργικότητα, δεν τον ακολούθησε στην ζωή του καμία διάγνωση υπερκινητικότητας, έζησε μέχρι τα βαθιά του γεράματα δημιουργικά, δεν χρειάστηκε ψυχολογική υποστήριξη γιατί έζησε απλά, φυσικά και ήταν σωστός με τον εαυτό του.
