Η άγνοια που ελευθερώνει
Σ’ένα επαρχιακό αμερικάνικο γυμνάσιο ένας ντροπαλός και μοναχικός μαθητής αγαπούσε να σχεδιάζει, όταν κάποτε έδωσε τα σκίτσα του στην σχολική επιτροπή απορρίφθηκαν. Άλλωστε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που στοχεύει στην ομοιογενοποίηση και την ομοιομορφία δυσκολεύεται να αποδεχτεί και να ενθαρρύνει έναν μαθητή να εκφράσει τον εαυτό του. Ο μαθητής ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του « σπουδές» , υπηρέτησε στο στρατό, πήγε στον πόλεμο και επέστρεψε στην χώρα του χωρίς να έχει συγκεκριμένο επαγγελματικό προσανατολισμό. Άρχισε λοιπόν να κάνει αυτό που του άρεσε από μικρό παιδί να κάνει, να σχεδιάζει. Εμπνεύστηκε από την ζωή του και ξεκίνησε να σκιτσάρει τους πρώτους ήρωες του, τον Τσάρλι Μπράουν, τον Σνούπι και την παρέα του. Ο χαρισματικός αυτός μαθητής ήταν ο Τσαρλς Σούλτς ο πιο αναγνωρίσιμος και αγαπημένος καρτουνίστας παγκοσμίως.
Ο Τσαρλς Σουλτς μέσα από τους φαινομενικά απλούς διαλόγους της καθημερινής ζωής, απαντούσε σ’όλα τα προβλήματα και τις εσωτερικές ανησυχίες των ανθρώπων με ένα τρόπο ευφάνταστα ανατρεπτικό απομυθοποιούσε την επιτυχία, την αποτυχία, τη δύναμη, την αδυναμία, το θάρρος, την γενναιότητα, την δειλία, την φιλοδοξία, την θλίψη, τον πόνο. Η ζωή ήταν μια εμπειρία πέρα από κάθε εξήγηση, ήταν βίωμα.
Και ο πιο κατάλληλος γι’αυτό το ρόλο ήταν ένας σκύλος και έτσι γεννήθηκε ο αγαπημένος μας Σνούπι, που δεν μιλά και έτσι δεν χρειάζεται να εξηγεί , να αναλύει και να ερμηνεύει τη ζωή, αλλά απλά να δείχνει με το δικό του τρόπο το δρόμο και να παρακινεί τον Τσάρλυ Μπράουν και όλη την παρέα να ζούνε τη ζωή σαν να περιδιαβαίνουν τον κήπο της Εδέμ.
Πρακτικός, άμεσος, αυθόρμητος χωρίς προμελετημένες συμπεριφορές και αντιδράσεις, ασχολείται με όλα τα γεγονότα της καθημερινής ζωής με μια δημιουργική ανατρεπτική ευφάνταστη ζωτικότητα.
Η παρουσία του Σνούπι ανανεώνει τα πάντα, όλα φαντάζουν πιο όμορφα και λαμπερά, όλα τα παλιά γίνονται καινούργια.
Ο Τσαρλς Σουλτς μας άφησε το 2000, άφησε όμως το Σνούπι του για να μας εμπνέει.