Θυμάμαι αυτό που γράφει ο Κούντερα για τη φύση της ανθρώπινης καλοσύνης «η πραγματική καλοσύνη στον άνθρωπο μπορεί να εμφανιστεί ελεύθερα και καθαρά μόνο σε σχέση με αυτούς που δεν έχουν δύναμη». Ένας τρόπος για να μάθουμε πολλά για κάποιον άνθρωπο, είναι να παρατηρούμε πως φέρεται σε όσους βρίσκονται σε αδυναμία. Και συνεχίζει ο Κούντερα «εκεί ακριβώς έγκειται και η μεγαλύτερη αποτυχία του ανθρώπου». Στην μακραίωνη ιστορία του ο άνθρωπος συνεχώς δημιουργεί αδυναμία. Και αυτό ο άνθρωπος έμαθε να το κάνει πρωτ’απ’όλα μέσα στις δικές του κοινωνικές ομάδες. Κατασκεύαζε την αδυναμία για να κυριαρχήσει και να εξουσιάσει τους άλλους, γιατί μόνο όταν κάνεις κάποιον αδύναμο μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις. Μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από κακοποιημένα ζώα, κακοποιημένα παιδιά, κακοποιημένους υπερήλικες, κακοποιημένους φυλακισμένους, κακοποιημένες γυναίκες, κακοποιημένους σε διάφορα άσυλα. Δεν υπάρχει δικαιολογία για την κακία. Είναι εύκολο να επινοεί κάποιος δικαιολογίες και ιδεολογίες για να μασκαρέψει την κακία του.
