ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΠΕΣΕΙ

Σκέψεις με αφορμή την  Τρίτη διεθνή συνάντηση αρχαίου δράματος του Ιουλίου στο Κιάτο

(Καλλιτεχνικός διευθυντής Θεόδωρος Τερζόπουλος)

Κεντρικό θέμα της συνάντησης ήταν η εκδίκηση.  Ίσως το πιο βασανιστικό, ενοχικό, τρομακτικό και ψυχοφθόρο συναίσθημα. Καθώς πήγαινα στην συνάντηση θυμήθηκα σκηνές εκδίκησης από τον Ησίοδο. τον Όμηρο, τον Προμηθέα δεσμώτη μέχρι τις μέρες μας και τις θηριωδίες του πρόσφατου πολέμου στα Βαλκάνια όταν ένας παππούς εξαναγκάστηκε από στρατιώτες  να φάει το συκώτι του νεκρού εγγονού του. Αυτή η σκοτεινή μας πλευρά  μας τρομάζει και εδώ έρχεται η τέχνη ως λυτρωτικός καθρέφτης και μας υπενθυμίζει συνεχώς πως καταντά ο άνθρωπος όταν επιδιώκει την εκδίκηση.

Από αυτή την συνάντηση ξεχώρισα την ομιλία του Τούρκου ηθοποιού και καθηγητή θεατρολογίας στο πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης κ. Κερέμ Καραμπογκά ο οποίος είπε μεταξύ άλλων τα εξής

«Στη δυτική σκέψη πρόοδος θεωρείται η αποφυγή της πτώσης. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΠΕΣΕΙ. Η ιδέα της διαρκούς προόδου και ανάπτυξης αναπόφευκτα αναγκάζει κάποιους να ενεργούν ως θύτες σε άνοδο και κάποιους ως θύματα σε πτώση. Ανέκαθεν το ένστικτο της επιθετικότητας διαμόρφωνε τον πολιτισμό. Ο σύγχρονος πολιτισμός είναι τα συντρίμμια ενός πολιτισμού που διαρκώς προόδευε και εξελισσόταν. Ζούμε το τέλος του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε».

Επίσης ξεχώρισα την ομιλία του καθηγητή ψυχανάλυσης κ. Κώστα Αρβανιτάκη ο οποίος υποστήριξε ότι ο εξωτερικός κόσμος είναι μια αντανάκλαση του εσωτερικού κόσμου και ότι οι πολεμικές συγκρούσεις είναι αποτέλεσμα εσωτερικών συγκρούσεων. Το δε θέατρο είναι μια εσωτερική σκηνή που μας βοηθά στην προσωπική μας ωρίμανση και στους τρόπους που το εγώ μας βρίσκει για να διαχειρίζεται την απώλεια.

Από τις θεατρικές παραστάσεις ξεχώρισαν, η εκδίκηση του Αχιλλέα, από το θεατρικό σχήμα «International Dreamshot Company» και ο «Προμηθέας δεσμώτης» από το θέατρο «ΑΤΤΙΣ».

Χωρίς αμφιβολία η αυτή η διεθνής συνάντηση αρχαίου δράματος είναι ένα σημαντικό γεγονός, για να ριζώσει όμως και να γίνει θεσμός οφείλει να στραφεί προς την τοπική κορινθιακή κοινωνία .Άλλωστε η καλλιτεχνική δημιουργία δεν πρέπει να είναι μια ελιτίστικη έκφραση κάποιων θεατρικών σχημάτων. Η τέχνη αποκτά αξία και ουσία ύπαρξης όταν συνδιαλέγεται με την κοινωνία.

από την εφημερίδα “ΜΗΤΙΔΑ” φύλλο 3