Πήγα στην συγκέντρωση μιας ομάδας ακτιβιστών της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ για την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Σε αυτή την συγκέντρωση ήταν συνάνθρωποι μας τους οποίους η κοινωνία θεωρεί κατακάθια, αποβράσματα, περιθώριο. Και στη σκέψη μου ήρθε ο Χριστός και οι στιγμές του μαρτυρίου του στον Γολγοθά πάνω στο σταυρό και από κάτω η Μαγδαληνή, η γυναίκα που είχε δίπλα Του.
Τι έχουμε άραγε κατανοήσει από τις διδαχές του Χριστού; Θα έλεγα σχεδόν ΤΙΠΟΤΑ.
Ουσιαστικά η παρουσία της Μαγδαληνής που με αγάπη βρισκόταν δίπλα στο Χριστό στις στιγμές της μεγάλης Του δοκιμασίας συμβόλιζε την παρουσία των ανθρώπων που η κοινωνία θεωρεί περιθώριο.
Η ευυπόληπτη κοινωνία της εποχής εκείνης Τον έστειλε στο σταυρό, γιατί;
Γιατί ο Χριστός μέγας κοινωνικός ειρηνικός επαναστάτης ανέτρεπε και αμφισβητούσε την ταξική δομή της κοινωνίας και όλες τις θεσμοθετημένες δομές εξουσίας και χειραγώγησης του λαού. Ήταν συμπαραστάτης και υποστηρικτής των αδύναμων, των κοινωνικά απόβλητων, των αποκλεισμένων, των περιθωριοποιημένων, στιγμάτιζε την υποκρισία. Ο Χριστός είπε την πιο ανατρεπτική φράση που είχε ποτέ ακουστεί « οι τελευταίοι έσονται πρώτοι».
Ο Ζακ δολοφονήθηκε μπροστά στα απαθή βλέμματα πολλών συνανθρώπων του που παρακολουθούσαν ως θέαμα τον θανάσιμο ξυλοδαρμό του και τον διασυρμό του βρισκόμενος αιμόφυρτος στο πεζοδρόμιο ψυχορραγώντας και εν τέλει φθάνοντας στο νοσοκομείο ήδη νεκρός φορώντας χειροπέδες.
Γιατί η κοινωνία παρέμεινε αμέτοχη σαν να συναινούσε στην βάναυση κακοποίηση ενός ανθρώπου; Γιατί δεν αντέδρασε και ουσιαστικά έτσι ενθάρρυνε τους δράστες να συνεχίζουν; Το ίδιο συνέβη και στην περίπτωση του « αυτοκτονημένου» Γιακουμάκη.
Η καλοσύνη και η συμπόνια είναι μόνο για τα οικεία μας πρόσωπα; μήπως αυτή η συμπόνια είναι απλά μια εγωιστική συμφεροντολογική ανάγκη; Είμαστε δηλαδή επιλεκτικά συμπονετικοί; θέλουμε το καλό του άλλου επιλεκτικά;
Το να ακούμε έναν συνάνθρωπο μας να φωνάζει βοήθεια και να παραμένουμε αδιάφοροι, φανερώνει πολλά για την κοινωνία που ζούμε και για εμάς τους ίδιους, για τις πεποιθήσεις, τις προκαταλήψεις, τις πληροφορίες και τους φόβους που έχουν φυτευτεί στο μυαλό μας.
Υπάρχουμε περισσότερο κάθε φορά που βοηθάμε αυθόρμητα χωρίς όφελος, κίνητρο, συμφέρον, χωρίς αντάλλαγμα προτίμηση, επιλογή, αιτιολόγηση και αυτή η βοήθεια δημιουργεί ένα συναίσθημα χαράς που έχει ασύγκριτη δύναμη. Και είναι αυτή η δύναμη που μας υπενθυμίζει ποιοι είμαστε και για πιο λόγο έχουμε έρθει σ’αυτή τη γη.
Αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους είναι η αγάπη που εκπέμπουμε από μέσα μας.
