Κάποτε διάβασα την βιογραφία του Θωμά Εντισον ο οποίος εφηύρε δεκάδες χρήσιμες επιστημονικές συσκευές. Οι επιδόσεις του όμως στο σχολείο ήταν κάκιστες, οι καθηγητές του μάλιστα θεώρησαν ότι είχε πνευματική καθυστέρηση και συμβούλεψαν την μητέρα του να διακόψει τη φοίτηση. Το πρόβλημά του ήταν ή ασθενής του μνήμη. Δεν μπορούσε να απομνημονεύσει.
Ολόκληρη η δομή του εκπαιδευτικού συστήματος στοχεύει να κάνει τον μαθητή ικανό για απομνημόνευση. Στις εξετάσεις εξετάζεται η μνήμη του μαθητή και όχι η ευφυΐα του. Εάν το σχολείο δεν ενθαρρύνει την επινοητικότητα και την δημιουργικότητα του μαθητή τότε πώς ο νέος θα βρει την δημιουργική του κλίση και την πραγματική του επιθυμία; Ίσως για αυτό σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν τη δουλειά κάποιου άλλου. Η δυσαρέσκεια για την δουλεία τους είναι σαν μια μόνιμη πικρή γεύση στο στόμα τους.
Η εκπαίδευση αυτού του τύπου πέρασε από πάνω μας σαν οδοστρωτήρας, το έχουμε βιώσει όλοι. Σαν να σαμπόταρε την ευφυΐα μας, δεν μας βοήθησε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να γίνουμε άτομα με δική μας σκέψη και κρίση, τον δικό μας τρόπο ζωής να γίνουμε δηλαδή άτομα ώριμα.
Το πρόβλημα του Εντισον ήταν ότι διατήρησε την ευφυΐα του ανέπαφη από κάθε ισοπεδωτική επιρροή του εκπαιδευτικού συστήματος. Δεν έγινε ο μέσος άνθρωπος, έγινε ξεχωριστός.
