Όσες φορές έχει πάει σε εστιατόρια της Ευρώπης απουσιάζουν τα ελληνικά κρασιά, στις λίστες κρασιών κυριαρχούν τα γαλλικά, τα ιταλικά, τα ισπανικά, της Λατινικής Αμερικής.
Όταν κάποτε σε λονδρέζικο εστιατόριο ρώτησα τον Έλληνα ιδιοκτήτη του γιατί στη λίστα κρασιών δεν είχε ελληνικό κρασί, μου είπε ότι είναι πολύ ακριβά και ότι δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τους Έλληνες παραγωγούς.
Όποτε έχω βρεθεί σε οινικές περιοχές και αμπελώνες στην Ελλάδα, όπως είναι η Νεμέα, παρατηρώ ότι απουσιάζει η διατήρηση της βιοποικιλότητας. Οι παραγωγοί ακόμη πιστεύουν ότι αυτοί μπορούν να προστατεύσουν το αμπέλι τους.
Το κρασί ουσιαστικά γεννιέται στο χωράφι που απλά σημαίνει ότι αφήνεις τη φύση να κάνει τη δουλεία της δηλαδή αφήνεις να φυτρώνουν ανάμεσα στα αμπέλια διαφορετικά είδη φυτών, φυτεύεις δέντρα μέσα στους αμπελώνες που προσελκύουν πουλιά, έντομα, αφήνεις δηλαδή να δημιουργηθεί ένα ισορροπημένο υγιές περιβάλλον για το σταφύλι.
Η βιοποικιλότητα διατηρεί την υγρασία του εδάφους και προστατεύει τα κλήματα από πολλές ασθένειες ώστε να μην χρειάζεται η χρήση χημικών. Ξέρουμε άραγε τι χημικά καταναλώνουμε όταν πίνουμε κρασί; Πόσο από αυτό που πίνουμε είναι χημικό και πόσο φυσικός χυμός σταφυλιού;
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να μην χαθούν και να αναβιώσουν οι γηγενείς ποικιλίες, που είναι ένας θησαυρός της ελληνικής γης και ίσως το μέλλον της ελληνικής οινοποιείας. Επιπλέον η κλιματική αλλαγή δίνει και ένα σημαντικό πλεονέκτημα στα ελληνικά κρασιά τα οποία είναι συνηθισμένα στις υψηλές θερμοκρασίες.
Είναι θλιβερό να ακούμε ακόμη Έλληνες οινολόγους αξιολογώντας τα ελληνικά κρασιά να έχουν μέτρο σύγκρισης τα κρασιά της Βουργουνδίας.
Η Ελλάδα έχει έναν τεράστιο και ανεκτίμητο οινικό πλούτο που χρειάζεται φροντίδα και κυρίως σεβασμό γιατί έτσι το κρασί θα μιλήσει στην καρδιά των καταναλωτών.
