Όποτε περνάω μπροστά από το λεγόμενο ειδικό σχολείο, προσωπικά το ονομάζω κοινωνικό καιάδα, θυμάμαι αυτό που έγραψε ο στοχαστής Χ.Γκιμπράν « είμαι ταξιδιώτης και κάθε μέρα ανακαλύπτω κάποια καινούργια χώρα μες στην ψυχή μου. Φίλε μου, εσύ και εγώ θα ζήσουμε σαν ξένοι σ’αυτή τη ζωή, ξένοι ο ένας για τον άλλο και ξένοι για τον εαυτό μας, ως τη μέρα που εσύ θα μιλήσεις και θα σ’ακούσω πιστεύοντας πως η φωνή σου είναι δική μου, ως τη μέρα που θα σταθώ μπροστά σου νομίζοντας πως βρίσκομαι μπροστά σε καθρέφτη».
Το κτίριο του κοινωνικού καιάδα μέσα στην πόλη της Κορίνθου συνορεύει με ένα άλλο σχολείο και χωρίζεται από μια σειρά κάγκελα και που ουσιαστικά οριοθετούν ,καθορίζουν και ορίζουν συνανθρώπους μας ως άτομα με ειδικές ανάγκες. Τους μαθητές και τις μαθήτριες του κοινωνικού καιάδα δεν τους παίρνει κανείς χαμπάρι, δεν τους βλέπει, δεν τους ακούει είναι σαν αόρατοι. Υπάρχουν και ταυτόχρονα δεν υπάρχουν στον δημόσιο χώρο.
Πόσο απέχουμε άραγε από τον σπαρτιατικό καιάδα; Και εν τέλει είναι αυτό εκπαίδευση; Όχι είναι σκατά, και το λέω εγώ γιατί δεν μπορούν να το πούνε οι μαθητές και οι μαθήτριες. Και είναι σκατά για τον απλό λόγο ότι δεν παρέχει τα στοιχειώδη. Και ποια είναι τα ουσιώδη; Εκείνα που κάνουν τον άνθρωπο σοφό, ευτυχισμένο που ενδυναμώνουν μέσα του την αγάπη, την συμπόνια, την ενσυναίσθηση, που κάνουν τον άνθρωπο ελεύθερο, δημιουργικό που αγαπά και σέβεται τον εαυτό του και αποδέχεται την μοναδικότητα των συνανθρώπων του πράγμα που σημαίνει ότι δεν ταξινομεί, δεν χαρακτηρίζει, δεν κατηγοριοποιεί, δεν αποκλείει, δεν περιθωριοποιεί και κατανοεί ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να είναι αυτό που είναι και βιώνει την ευθραυστότητα του άλλου σαν δική του, κτίζει γέφυρες αντί να βάζει κάγκελα.
Τα παιδιά στα οποία έχει βάλει η κοινωνία τις ταμπέλες του αυτισμού, της νοητικής υστέρησης, της αναπηρίας είναι η ίδια μια κοινωνία ανάπηρη και με συναισθηματική και πνευματική υστέρηση.
Τα παιδιά αυτά είναι ευλογίες είναι τα δώρα που μας έκανε η ζωή, η ευκαιρία μας να μάθουμε να αποδεχόμαστε την μοναδικότητα του άλλου, να συνυπάρχουμε και να επικοινωνούμε. Διαφορετικά ‘όπως λέει ο Γκιμπραν θα παραμείνουμε ξένοι, θα ζήσουμε σαν ξένοι σ’αυτή τη ζωή και ξένοι για τον εαυτό μας. Δηλαδή θα υπάρχουμε σε μια κοινωνία όπου εξυπνάδα και επιτυχία θεωρείται η επιβίωση του ισχυρότερου που έχει μάθει να χειραγωγεί, να ανταγωνίζεται, να εξαπατά, να επιβάλλεται, να συσσωρεύει πλούτο και αξιώματα, να υποδουλώνει, να πολεμά, να εξοντώνει, να κυριαρχεί………..
Αυτά τα λόγια είναι σπόροι για το μέλλον, κάποιοι θα πούνε ότι είναι ουτοπίες, οι καινοφανείς ιδέες συζητούνται, απορρίπτονται, αγνοούνται, επανέρχονται εμπνέουν. Το γεγονός ότι σκεφτόμαστε με αυτό τον τρόπο δημιουργεί τη δυναμική και αλλάζει έτσι την κοινωνική συνείδηση.
