Ο άνθρωπος φθάνει στο ύψος της σοφίας όταν όσα κάνει είναι τόσο αυτονόητα
οσο είναι εκείνα που κάνει η φύση.
Το στίγμα
Πως ανακοινώνεται μια διάγνωση αυτισμού;
Α. στο παιδί σας συμβαίνει κάτι πολύ ανησυχητικό
Β. το παιδί σας πάσχει από μια σοβαρή διαταραχή
Γ. η διάγνωση του αυτισμού οδηγεί τους γονείς σε κατάσταση πένθους γι’αυτό θα χρειαστείτε υποστηρικτική ψυχοθεραπεία
Δ. μερικά πράγματα δεν αλλάζουν δυστυχώς
Ε. λυπάμαι
Το στίγμα είναι ουσιαστικά ο εξoστρακισμός από την κοινότητα, την κοινή συμβίωση, είναι το ειρωνικό σχόλιο, είναι η στέρηση από εμπειρίες που οι άλλοι μπορούν να βιώνουν και να απολαμβάνουν. Και έτσι ο άνθρωπος με το στίγμα αρχίζει να συμπεριφέρεται ως προβληματικός και ως άρρωστος και να χάνει κάθε ευθύνη για την προσωπική του ζωή.
Ο στιγματισμός αφαιρεί από τους ανθρώπους την ικανότητα να προσαρμόζονται την οποί είχαν ανεπτυγμένη οι πρόγονοι μας που πέρασαν μέσα από πολέμους και σκληρές συνθήκες διαβίωσης.
Υπάρχουν φυσιολογικοί στην αγέλη των ανθρώπων;
Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της επιστημονικής κοινότητας στη Δύση ένα στα έξι παιδιά βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, δηλαδή μας λένε ότι ο αυτισμός αρχίζει και παιρνει πλέον επιδημικές διαστάσεις. Τις τελευταίες δεκαετίες στην Αμερική εικοσαπλασιάστηκε η διάγνωση αυτισμού.
Τι συμβαίνει; τα παιδιά άρχισαν να γίνονται αυτιστικά ή άλλαξε ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα;
Όπως υπάρχουν μοδάτα ρούχα και μοδάτα εστιατόρια υπάρχουν και οι μοδάτες ψυχιατρικές διαγνώσεις. Σήμερα υπάρχουν οι καταιγιστικές διαγνώσεις για τον αυτισμό τύπου ασμπεργκερ, κάποια παιδιά δηλαδή δεν είναι αρκετά φυσιολογικά, παρεκκλίνουν από αυτό που η κοινωνία και η επιστημονική κοινότητα θεωρεί αποδεκτή και σωστή συμπεριφορά.
Σκεφτόμουν επώνυμους που έχουν υποστεί αυτή την διάγνωση, όπως ο χολυγουντιανός σκηνοθέτης Στήβεν Σπιλμπεργκ και ο οποίος είναι γνωστός στο συνάφι του και ως πολυλογάς. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι και ένα από τα συμπτώματα που βρίσκονται στη λίστα διάγνωσης. Βεβαια κάποτε αυτό ήταν μια αποδεκτή συμπεριφορά σήμερα όμως μπορεί κάποιος να διαγνωσθεί με ψυχική διαταραχή του αυτιστικού φάσματος, έχει γίνει πλέον ασθένεια.
Πολλοί επώνυμοι βγήκαν δημόσια και μίλησαν για τον στιγματισμό τους και με τον τρόπο τους βοήθησαν να απομυθοποιεί η « διαταραχή» ασμπερκγερ.
Ένα παιδί που είναι ανήσυχο, ανυπάκουο, έχει εκρήξεις θυμού, δεν προσποιείται αλλά εκφράζεται αυθόρμητα, δεν χρησιμοποιεί μάσκες και προσωπεία και είναι ειλικρινής, αν είναι ντροπαλό και αδέξιο στις κοινωνικές του συναναστροφές , δεν έχει ευχέρεια στην ομιλία κινδυνεύει να στιγματιστεί γιατί όλα αυτά θεωρούνται μη αποδεκτές συμπεριφορές παράξενες και μη φυσιολογικές.
Αντίθετα θεωρείται φυσιολογικό όταν κάποιος προσποιείται ότι είναι θαρραλέος, γενναίος, δυνατός, όταν είναι θρασύς, χειριστικός, πολυμήχανος στην εξαπάτηση των άλλων, εγωιστής , αδίστακτος άπληστος , συμφεροντολόγος, υποκριτής άξεστος……..
Κανένας δεν μπορεί με απόλυτη βεβαιότητα να ορίσει τι είναι φυσιολογικό.
Ο Φρόυντ είχε χαρακτηρίσει τον συνάδελφο του Καρλ Γιούγκ ως δαιμονικό, σήμερα βέβαια κανένας ψυχίατρος δεν θα χρησιμοποιούσε αυτό τον χαρακτηρισμό. Τότε αυτοί οι χαρακτηρισμοί που γίνονταν ήταν βλαπτικοί, άδικοι και παλιομοδίτικοι όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα με τις μοδάτες σύγχρονες διαταραχές.
Ο Ιπποκράτης είχε πει « είναι σημαντικότερο να γνωρίζουμε τι είδους άνθρωπος έχει μια ασθένεια παρά να γνωρίζουμε τι είδους ασθένεια έχει ο άνθρωπος» και « να είσαι μετριόφρων, να γνωρίζεις τα όρια σου και πάνω απ’όλα να μην βλάπτεις». Δηλαδή ο Ιπποκράτης μας λέει ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο τα συμπτώματα του, δεν είναι η ασθένεια του, κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, διαφορετικός , ξεχωριστός. Και επιπλέον μας λέει ότι το αλαζονικό διαγνωστικό σύστημα χρειάζεται να αλλάξει, χρειάζεται δηλαδή να αλλάξουμε τον εγωκεντρικό τρόπο που προσλαμβάνουμε την ανθρώπινη φύση, να μην επιδιώκουμε την ομοιομορφία που σημαίνει ότι ως κοινωνία χρειάζεται να σταματήσουμε να έχουμε ως στόχο να γίνουμε όλοι όμοιοι αλλά να εκφράσουμε ελεύθερα τον εαυτό μας και να κάνουμε αυτό που επιλέγει και η φύση να κάνει.
« η ιατρική έρευνα έχει σημειώσει τόσο σημαντικές προόδους ώστε δεν έχει απομείνει σχεδόν κανένας υγιής άνθρωπος» Α. Χαξλει
Μια ιστορία
Οι γονείς του δίχρονου Λουκά ανησυχούσαν γιατί το παιδί τους δεν μιλούσε με ευχέρεια, έλεγε μόνο λέξεις. Έτσι ο παιδίατρος συνέστησε στους γονείς μια επιστημονική αξιολόγηση της κατάστασης του γιού τους.
Οι γονείς συμφώνησαν και το πήγανε σε ένα κέντρο όπου η διάγνωση ήταν αυτισμός. Οι γιατροί συνέστησαν μια εντατική « θεραπεία», οι γονείς αρχικά αγχώθηκαν και τρομοκρατήθηκαν, αποφάσισαν τελικά να μην ακολουθήσει το παιδί τους κάποιο πρόγραμμα θεραπείας. Σε ένα χρόνο πήγαν το γιό τους σε άλλο κέντρο και εκει οι αξιολογητές δεν διέγνωσαν αυτισμό.
Παρ’όλα αυτά όμως το συγγενικό και ευρύτερο περιβάλλον συνέχιζε να αντιμετωπίζει το παιδί ως προβληματικό, το στίγμα της αρχικής αξιολόγησης παρέμεινε.
Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του χρόνο για να εκφράσει το δυναμικό του, η παραβίσαη αυτής της διαδικασίας ωρίμανσης και αυτοέκφρασης και η μετατροπή της σε ασθένεια χαρακτηρίζει μια κοινωνία τελειοθηρική, υπέρμετρα φιλόδοξη και υπερβολικά απαιτητική για τις επιδόσεις των παιδιών της.
