Θα συμφωνήσουμε όλοι, νομίζω, με αυτό που είπε ο Νίτσε «χωρίς μουσική, η ζωή δε θα ήταν τίποτα», εννοώντας ότι η μουσική είναι η σημαντικότερη μορφή κοινωνικής επικοινωνίας. Υπάρχουν άνθρωποι χαρισματικοί που μπορούν και συνταιριάζουν νότες και μελωδίες και να αφηγούνται με αυτό τον τρόπο την ιστορία μας, τις ζωές μας. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο κύριος Νίκος Τουλιάτος που επέστρεψε στην πόλη μας με μουσικές αποσκευές, σχέδια και όνειρα.
Δημ. – Τι αναζητάτε μέσα από την μουσική;
Ν. Τουλιάτος – Την ισορροπία. Την επικοινωνία. Τη ζωή. Την ψυχή μου. Η μουσική και φυσικά η τέχνη είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, είναι ο τρόπος να παρεμβαίνω σε αυτά, είναι ο τρόπος και το μέσον να τα αλλάξω. Δεν γνωρίζω άλλον τρόπο, και δεν θέλω να γνωρίσω για να είμαι ειλικρινής. Είναι η απόλυτη προτεραιότητα στην ζωή μου και εάν θα μπορούσε να γίνει και όλων των ανθρώπων τότε θα καταφέρουμε να βρούμε σαν κοινωνίες τον τρόπο να αντέξουμε, να ζήσουμε, να δημιουργήσουμε, να κάνουμε το επόμενο βήμα.
Η πείνα για φαγητό είναι αναστολή, καθυστέρηση, υπαναχώρηση, η πνευματική πείνα όμως, είναι θάνατος.. Κοινωνία σε οικονομική κρίση χωρίς πολιτισμό και τέχνη έχει πεθάνει.
Τότε η οικονομική κρίση μετατρέπεται σε πολιτισμική και είναι θέμα χρόνου το τέλος. Είμαστε κοντά..
Δημ. – Έχετε έναν άμεσο τρόπο επικοινωνίας με το κοινό σας, η καλλιτεχνική σας έκφραση είναι εξόχως διαδραστική. Γιατί σας αρέσει να καλείτε το κοινό σας σε ενεργή συμμετοχή; Αισθάνεστε ότι ρισκάρετε;
Ν. Τουλιάτος – Το ρίσκο και η σχέση μου με το κοινό, είναι απλά ο τρόπος ζωής μου.
Χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει πρόοδος, δεν υπάρχει ζωή. Όταν ρισκάρεις ζεις. Διαφορετικά απλώς επιβιώνεις. Και η επιβίωση είναι στιγμή, δεν μπορεί να γίνεται στόχος. Η επιβίωση είναι συντήρηση, φόβος, παραίτηση. Γιαυτό και δεν έχει καμία γοητεία. Γιαυτό και δεν με αφορά.
Ν. Τουλιάτος – Έμαθα μουσική στη σκηνή, παίζω από 15 ετών επαγγελματικά, από 17 ετών βρέθηκα στα μεγάλα και τα δύσκολα, έμαθα και διαμορφώθηκα από την σχέση μου με το κοινό από τα 15 μου. Φυσικός μου χώρος, εκεί που αναπνέω πραγματικά με άνεση, είναι η σκηνή. Κατά συνέπεια η σχέση μου με το κοινό έγινε άμεση, η επικοινωνία ήταν πάντα το οξυγόνο μου.
Δεν μου αρκούσε να κάνω την «δουλειά μου» και έτσι χρειαζόμουν άμεσα ερεθίσματα από τον κόσμο για να παίξω. Χρειαζόμουν αυτά τα μάτια που θα με συγκινούσαν και θα έπαιζα για αυτά. Έτσι με τα χρόνια αυτή η σχέση έγινε ερωτική. Δεν υπάρχω χωρίς το κοινό μου.
Η συμμετοχή λοιπόν των ανθρώπων σε δρώμενα διαδραστικά έχει να κάνει ακριβώς με αυτή την ερωτική σχέση. Παίζω για τον κόσμο, με τον κόσμο. Μπαίνω στην ψυχή τους όπως και αυτοί την δική μου.
Έτσι στις συναυλίες μου είμαι ταυτόχρονα δημιουργός και ακροατής των ήχων μου. Είμαι συγχρόνως και πάνω αλλά και κάτω από τη σκηνή.
Δημ. – Εάν η ψυχή ήταν ήχος πως θα ακουγόταν; η πεταλούδα; η θλίψη; η ελευθερία; το τέλος του πολιτισμού;
Ν. Τουλιάτος – Όλα αυτά μαζί και το καθένα χωριστά, αλλά και εκατομμύρια ακόμα. Όλη η συναισθηματική παλέτα του ανθρώπου βρίσκεται στους ήχους της μουσικής, άρα και της ψυχής του.
Δεν υπογραμμίζω τυχαία τη λέξη Μουσική. Η μουσική είναι ΜΙΑ και χωρίζεται μόνο σε καλή και κακή. Τα στυλ και τα είδη αφορούν την βιομηχανία, όχι τους μουσικούς και δεν θα έπρεπε να αφορούν και τον κόσμο. Μια άλλη φορά θα μιλήσουμε γιαυτό αναλυτικά. Να πω μόνο εάν μου επιτρέπετε ότι δυστυχώς κυριαρχεί η ΚΑΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ γιατί βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε ακαλλιέργητα και απαίδευτα αυτιά.
Δημ. – Ποιος είναι ο αγαπημένος σας μουσικός;
Ν. Τουλιάτος – Υπάρχουν πολλοί και για διαφορετικούς λόγους φυσικά ο καθένας. Εάν θα έπρεπε να σκεφτώ έτσι πρόχειρα θα έλεγα τον Schoenberg γιατί τον έχω συνδυάσει με πολύ προσωπικές στιγμές.
Δημ. – Τι θα του λέγατε εάν τον συναντούσατε;
Ν. Τουλιάτος – Σε όλους όσους θα μπορούσα να αναφερθώ σαν αγαπημένοι μου μουσικοί αλλά και άνθρωποι, θα έλεγα ένα απλό ευχαριστώ που υπήρξαν και υπάρχουν!!!
Δημ. – ι θα ζητούσατε από τον θεό εάν τον συναντούσατε;
Ν. Τουλιάτος – 1ον Θα τον ευχαριστούσα για τον όμορφο κόσμο που μας παρέδωσε αν και πιστεύω ότι δεν τον αξίζουμε…
2ον Όταν αποφασίσει να ξαναφτιάξει τον κόσμο να ανάψει πρώτα το φως για να βλέπει μπας και φτιάξει καλύτερο είδος για να τον κατοικήσει.
και 3ον Την επόμενη φορά να κάνει ένα πιο αυστηρό συμβόλαιο με τους κάθε είδους «αντιπροσώπους» του γιατί τον εκθέτουν.
